Ik zoek specifiek het woord...

In The Marvellous Mrs. Maisel geeft een man aan niet bij zijn vrouw te kunnen (willen) blijven als zij stand-up comedy gaat doen (spoiler, sorry) (ach, het is aflevering 1 of 2) (wel een aanrader overigens), omdat hij niet het onderwerp van ridicule wil zijn. Omdat hij wil dat zijn leven dat van hem blijft en niet dat van duizenden anderen. Ik begrijp het. Toch maken herkenbare situaties de beste teksten. Op het moment dat iemand zich in kan leven in wat je vertelt en mee kan leven met wat je beschrijft, is je verhaal geslaagd. (Persoonlijk én professioneel.) En hoe meer emoties die herkenbaarheid opwekt, hoe geslaagder. Rauwe verhalen gaan alleen niet altijd over jou alleen. Wanneer je schrijft over de gevolgen van burn-out, eetstoornissen of depressie, dan schrijf je over jezelf. Dan ben jij de enige die de potentiële consequenties van je openheid hoeft te accepteren. Schrijf je over je opvoeding, onveilige werksituaties of een (beëindigde) relatie, dan betrek je anderen. Die emoties kunnen net zo rauw zijn. Soms misschien wel rauwer. In ieder geval razend herkenbaar en ontzettend leerzaam, dus eigenlijk zonde om niet te delen. Maar kan je daartoe mensen zomaar mee je boot in sleuren? Ongeacht of die drijft of zinkt? Heen en weer wordt geschud door wilde golven of in kalme wateren komt te dobberen? Nee, niet zomaar, niet direct, wacht even Gun het de ander, ze een stem te geven Laat emoties bedaren, het momentum weer varen Want je kiest tussen een verhaal en een leven.

Kan ik dit delen Denken wij Ben bang om te schaden Zegt ook zij Het schrijven is Een vak apart Met open geest En bloedend hart Mooi geschreven Goed bedoeld Zo op papier Nóg eens gevoeld Herleefd wat je Toen overkwam Zodat ook zij Meeleven kan Maar wil je dat wel Dat open boek Het hardop denken Het schriftelijk op zoek Naar de waarheid van jou En mogelijk een ander Met risico op vijand En medestander Op lof, op volgers En mogelijk op haat Je weet nooit welke Kant het op slaat Maar eerlijk zijn dan prijs je rijk Dus deel je verhaal En negeer't gezeik Want dat gaat er zijn Overal en altijd Dus deel de woorden Waar je jezelf mee bevrijdt

Toen ik vroeg waarom, werd ik even heel raar aangekeken. Ik begreep heel goed waarom ik die blik kreeg en stiekem wist ik zo het antwoord op mijn vraag al. Toch hoopte ik dat ik een uitgebreidere motivatie terug zou krijgen voor het omscholen naar de IT dan: ‘Het betaalt goed.’

‘Maar wat VOEL(de) je?’ werd mij door elke therapeut en psycholoog in de afgelopen 5 jaar gevraagd. ‘Niks,’ bleef mijn antwoord. Mijn laatste coach pakte het iets anders aan. Zij vroeg mij tijdens onze intake – waar ik absoluut geen zin in had omdat ik niet WEER opnieuw bij het begin wilde beginnen – hoe ik omging met geruzie thuis. HOE ik ermee omging. Niet WAT ik voelde. Ik dacht terug. Als we aan de eettafel zaten en mijn ouders gingen weer eens los over initieel de kleinste – maar later ook hele grote – dingen, voelde ik niets. Maar ik DEED ook niets. Ik onderging. Sloot me af. Totdat we weer leuke dingen gingen doen. Ook als het zoveelste expatvriendinnetje weer naar Nederland vertrok, sloot ik me af. Van het overlijden van mijn broertje weet ik helemaal niets meer, hoewel ik net zes jaar was geworden. Oud genoeg om me dingen te herinneren. Ik moet mezelf daar ook afgesloten hebben. Misschien begon het daar? Niets voelen en me afsluiten, dat doet mijn brein sindsdien automatisch. Dit is wat ik heb geleerd. Zo heb ik overleefd. Maar ook mezelf opgebrand. 💡 Doordat ik niet heb leren luisteren naar mijn gevoel, heb ik er ook niet op kunnen sturen. En J*Z*S, wat is dat blijkbaar belangrijk. Dus ik probeer het nu. Steeds vaker. Om te luisteren naar het zéér vage geknaag dat héél ver in mijn achterhoofd of maag aanwezig is. Te VOELen wat dat doet met me, en daar vervolgens naar te handelen. En ik kan zeggen: Het voelt niet altijd goed Het is niet altijd fijn Maar handelen naar je gevoel maakt pijn vaak korte(re)-termijn.

Ik doe het weer. En ik baal ervan. Ik sla compleet dicht en ik kan ons gesprek niet meer voortzetten. Ik kan alleen maar voor me uit staren terwijl mijn hoofd blijft razen, bewust van dat ze me afwachtend aan zit te kijken. Ik zei net vol overtuiging 'ja inderdaad' toen ze zei dat ik er gewoon voor moest gaan; misschien zou ik wel iets geweldigs ontdekken. Maar nee. Ik kan het toch niet. Ik spring op en ren naar de bar. ‘Hi, sorry, zou ik toch de garnalencurry mogen in plaats van de kroketjes?’ Dit bekende, verlammende getwijfel gebeurde weer eens toen ik met een oude vriendin bijpraatte, en ik realiseerde me daardoor twee dingen: dat ik weer eens was vergeten mijn gevoel te volgen en dat onze manieren van eten bestellen perfect onze verschillen in levensstijl representeren. Ooit begonnen we aan dezelfde studie en waren we even kamergenoten. Daarna zijn onze levens flink een andere kant op gegaan. Dat van haar grensverleggend, dat van mij doodgedacht. Ik dacht aan het wisselen van studie. Zij deed het. Ik dacht aan studeren in het buitenland. Zij deed het. Ik dacht aan het bestellen van alle soorten noodles en toen toch maar iets kleins, terwijl de curry me eigenlijk al heel lang aansprak. Zij bestelde zonder twijfel de voor haar onbekende gyoza. Zij ontdekte de wereld, deed wat haar leuk leek en stuurde direct bij als iets niet beviel. Ik bleef in Leiden, deed wat verstandig leek en bleef daar vervolgens in hangen omdat ik niet eens dóórhad wat me niet beviel. Totdat ik me dat afgelopen jaar eindelijk realiseerde. Ik besloot de zin ‘X heeft me altijd leuk geleken’ niet meer af te sluiten met ‘maar’, maar met ‘dus’ en dacht dat ik daarmee eindelijk de stijl van mijn ondernemende vriendin te pakken had. Acteren had me altijd leuk geleken, dus ik ben de vooropleiding filmacteren gaan doen. De curry had me altijd al aangesproken, dus ik heb hem toch maar besteld. Selfmade-miljonair worden heeft me altijd mooi geleken, dus…’ Okay, misschien moeten sommige dingen toch wat meer worden uitgedacht.

‘Stel jezelf even voor!’ Een simpele vraag, toch? Toch schoot ik dit jaar meerdere keren compleet in de stress bij het krijgen ervan. Eens zelfs tot tranen toe. ‘Heb je plankenkoorts dan?’ Nee, zeker niet. Ik sta gráág op een podium en heb dat met zang en dans vaak gedaan. Ik doe het zelfs zo graag dat ik geen enkel optreden kan verlaten zonder te denken: jeeeeetje, wat zou ik dat ook graag weer doen. ‘Waar komt de stress vandaan dan?’ Nou, is het je ooit opgevallen dat wanneer mensen zich voorstellen, deze introductie altijd bestaat uit een permutatie van: * Verplicht veld Je naam* Je leeftijd Je geboorteplaats (als deze bijzonder is of je er trots op bent) Je woonplaats (en thuissituatie) Je studie Je werk Je hobbies Je ambities ‘Ja? Een simpele invuloefening, toch?’ Hmmmm, niet per definitie. Vragen beantwoorden is gemakkelijk als je daadwerkelijk de antwoorden weet. Ik weet nog dat ik tijdens mijn bachelor Wiskunde zeven kleuren scheet als ik een presentatie moest geven. Niet vanwege het presenteren, maar gezien ik wist dat ik bij verdiepende vragen waarschijnlijk af zou gaan. En zo werkte het dit jaar blijkbaar ook met deze ogenschijnlijk simpele invuloefening. Vragen beantwoorden is gemakkelijk als je daadwerkelijk de antwoorden weet. Mijn voorstelrondje ging ongeveer zo: Hi, ik ben Frédérique, 32 jaar, geboren en getogen op Curaçao – ‘Wat chill! Waarom ben je híér dan?’ – en sinds mijn 18e woon ik hier in Leiden, waar ik eerst Wiskunde en daarna ICT in Business studeerde – ‘Zo zo, hoor je niet vaak.’ Na mijn studie heb ik veel verschillende projecten gedaan in diverse sectoren en van corporate consultancy tot overheid en start-up – ‘Jeetje!’ – en heb nèt mijn baan als business developer in de AI opgezegd – ‘Waaaat, waarom?! Het is zo booming!’ – om mijn creatieve kant wat meer de kans te geven – ’O, dat is, eehhh, dapper.’ Naast dat ik met mijn voorstelverhaaltje blijkbaar een hoop mensen op meerdere punten verras – wat eigenlijk juist wel leuk is – is er alleen áltijd nog een stem in mijn achterhoofd die tijdens het vertellen hard roept: ‘Ja, sufkut, leuk en aardig, maar moet je dan niet ook vertellen dat je al die ervaring hebt omdat je steeds binnen een jaar overspannen raakte en vervolgens een paar maanden depressief thuis zat terwijl je eetstoornis alleen maar erger werd en je vader je voor je schaamt? En je hobbies en ambities dan? Onee, dat weet je niet, hè? Doordat je zo’n verstandig schaap bent geweest dat je niet eens meer weet wat je leuk vindt, laat staan dat je ooit ambities voor jezelf hebt geformuleerd.’ En dat helpt niet. Dus misschien moet mijn antwoord worden: Hey, ik ben Fré, 32 jaar en begin nu even helemaal opnieuw. Ik heb een hoop geprobeerd in mijn leven, maar realiseerde me dat ik dat nooit alleen voor mezelf deed. Ik moet weer even opnieuw ontdekken waar ik goed op ga, en zal anderen daarin meenemen. Als ik zo minimaal één persoon naast mezelf kan helpen ‘hun ding’ te vinden, is mijn missie geslaagd. Aangenaam.

Gisteren-ik bij de kapper: ‘Het mag weer korter! Nieuw haar! Yay!’ Levenservaring-ik: ‘Pas wel op met je voorste lokken. Lang laten en zéker geen pony knippen. Je weet inmiddels beter.’ Kapper: ‘Ik denk dat het je heel goed staat als ik je voorste lokken ook wat korter knip.’ Gisteren-ik: ‘Okay! Jij bent de professional!’ Vandaag-ik voor de spiegel: ‘...’ Levenservaring-ik: ‘Ik zei het toch.’

‘Klinkt misschien heel cheesy,’ appte een goede vriendin van me nadat ik mijn eerste verhalen publiceerde, ‘maar hoe je jezelf verwoordt op papier, zo herken ik je ook.’ Die opmerking vond ik alles behalve cheesy; het was vooral een compliment. Ik wilde mijn stem laten horen, op mijn manier, en dat was blijkbaar gelukt. En zo zou ik nu op mijn beurt hetzelfde compliment kunnen geven aan Machteld. Een dag nadat ik me had bedacht dat ik meer fictie wilde lezen, bracht zij namelijk haar eigen – zelf geschreven en gepubliceerde – roman Einde Verhaal mee naar ons inmiddels wekelijkse potje squash. Naast dat de timing eng toevallig was, had ze ook nog eens eng gelijk dat de thematiek me waarschijnlijk wel aan zou spreken. Einde verhaal is een intrigerend geval van ‘book-ception’ dat vlot geschreven is en me hardop heeft laten lachen. Je leest vanuit het perspectief van een ondernemende en snelle denker, vol met humor, retrospectie en zelfspot, die goed weergeeft hoe het voelt om andersdenkend te zijn. Om je niet thuis te voelen in de schaapjessamenleving. Om geen genoegen te nemen met ‘standaard’. Ik herken me inderdaad in bijna alles. De constante innerlijke zoektocht, de duizend simultane gedachten en de vele (nog onvoldane) ambities. Stiekem best confronterend. Zo herleefde ik onder andere de teleurstelling van het starten en verwaarlozen van vele passieprojecten en noteerde ik de quote “Net zolang de verkeerde kant op gelopen tot ik weer bij het beginpunt ben aanbeland”, omdat ik daar al lang iets over wil schrijven. Maar hoe confronterend ook, het werkte ook erg motiverend en bevestigend: laat niemand je vertellen wat je niet kunt, fuck ‘veilig’ en vecht voor je enthousiasme. Kop boven het maaiveld uitsteken en gewoon DOEN. (En afmaken. Als het goed bevalt.) Ik herken me inderdaad in bijna alles. De constante innerlijke zoektocht, de duizend simultane gedachten en de vele (nog onvoldane) ambities. Dus Machteld, ‘het klinkt misschien heel cheesy, maar hoe je jezelf verwoordt op papier, zo herken ik je ook’. Dank voor de inzage in je brein, de motivatie om iets minder veilig te zijn en uiteraard het vermaak. Blijf zo creatief en ondernemend en let’s show them hoe het ook kan.. Uch, ja, dit was wél echt heel cheesy. Sorry. Goed. Tot donderdag!

Jente en Marco, een fris uitziend, niet zichtbaar verhit melkmuilenstelletje uit de Hoeksche Waard, staan trots met hun hélemaal zelfgekochte roze parasolletje te pronken in een artikel van de NOS. Hun romantische kampeervakantie werd genadeloos genaaid door de niet uit te houden Zuid-Franse hitte, en de eigenaren van hun camping hadden toen óók nog het lef om hen – naast een verkoelend zwembad en gratis drinkwater – niet genoeg schaduw te bieden. Daardoor hebben ze helemaal zelf een uitermate instagrammable zonneblockertje moeten kopen en rustige tripjes naar de geaircode supermarkt moeten maken. Poe. Ik snap wel dat ze vertrokken zijn. Dappere boscampeerder Willem, die dezelfde hoeveelheid graden als de verslagen pups moest doorstaan (en toch bleef!), deelde over hun situatie de zeer inspirerende woorden: ‘Je mag niet klagen, hè?’ En daar heb je eigenlijk wel gelijk in, Willem. Daar heb je wel gelijk in. Je moet alleen wel snappen dat het voor zo'n poezig stelletje erg lastig is om niet te klagen als je je maandenlange schoolvakantie vrijwillig besluit in te korten, terwijl hordes mensen in je koele thuisprovincie geforceerd moeten chillen op een cruiseschip, gratis mogen eten en ze nog zakgeld voor ondergoed krijgen ook. Het is ontzettend lastig om dan niet te klagen. Zeker als je verdomme zélf een parasol hebt moeten kopen. Het is lastig om niet te klagen als je verdomme zélf een parasol hebt moeten kopen. Maar nee, okay. Je had ook geboren kunnen worden als een giraf zonder vlekken. In de schijnwerpers en alleen. Alsof je een verkiezing hebt gewonnen zonder enkele tegenstander. En stel je je eens voor dat je dan ook nog eens ‘klimaatpaus’ wordt genoemd. Dat mensen steeds denken dat je voor de lol minderjarige klimaatjes seksueel bejegent. (Of zou je dan klimaatrömer genoemd worden?) En dat terwijl je er als lijsttrekker van het kersterige Rood/Groen ook nog eens écht uitziet als een nu mutsloze kerstman, die gedwongen zijn’ jolig rood’ moest inwisselen voor ‘zakelijk blauw’ vanwege het smelten van zijn thuisfront. Dát had je ook kunnen overkomen. Toch vind ik het ook moeilijk om niet te mogen klagen, hoor. Heb ik hier de hele zomer saai als vrije dertiger in mijn koele, afbetaalde koophuis moeten zitten, zonder van mijn dakterras te kunnen genieten vanwege de regen, terwijl anderen gratis gehuisvest werden in mooie schepen aan zee, enerverende kabelbaanritten met prachtig uitzicht mochten maken en spontaan, gepassioneerd werden gezoend door machtige mannen. Pff. Misschien moet ik voor wat sensatie toch ook maar eens machtige mannen opzoeken. Een leven van Passie, Power en Privéjets. Die laatste hebben airco, toch? Want als ik Jente en Marco mag geloven is dat de sleutel tot een fijne vakantie. Waar zou je dan nog over kunnen klagen? Voetnoot: Dit stuk kwam voort uit de opdracht om een column 'à la Youp' te schrijven.

‘Dat is wel echt typisch Fré,’ zei hij tussen twee potjes squash door, ‘dingen opnieuw proberen en verwachten dat het resultaat anders zal zijn.’ Ik moest hier ontzettend hard om lachen, want ja, dat is eigenlijk ook wel zo. In dit geval had ik weer koffie gedronken voor het squashen, terwijl ik andere keren al had gemerkt dat ik daarvan een ontzettend droge mond leek te krijgen. Maar dat had ook best ergens anders aan kunnen liggen, toch? En als ik minder heb geslapen en beter kan focussen van koffie, moet ik die kans op een droge mond dan niet maar gewoon voor lief nemen? We proberen het nog een keer. "Dat is echt wel typisch Fré, dingen opnieuw proberen en verwachten dat het resultaat anders zal zijn." Die middag, na erg hard verloren te hebben – door de koffie? – doe ik nietsvermoedend tijdens het uitspitten van mijn mail een testje via psychologie.nl. Deze test zou laten zien ‘welke hersenhelft ik het meest inschakel’ en dus ‘welk breintype ik ben’. Ik doe vaker dit soort testjes uit nieuwsgierigheid en vermaak – een testje om te weten wat voor Pokémon je zou zijn, waarom niet? – omdat ik aan de ene kant heel graag meer over mezelf leer en ik aan de andere kant heel erg benieuwd ben naar welke psychologische principes worden toegepast (uiteraard niet in de Pokémongevallen). Bij de testjes van van psychologie.nl realiseer ik me alleen elke keer weer dat ik teleurgesteld raak door de vraagstelling. Dit keer dus weer. (!) Toch klik ik, morrend over hoe multi-interpretabel en duidelijk biased de vragen zijn, door. Ik ben namelijk alsnog benieuwd. Ik realiseer me elke keer dat ik teleurgesteld raak, toch klik ik door. Het resultaat: ik ben blijkbaar net als Britney Spears een 'volger'. Niet net als de Dalai Lama een waarnemer, als Tiger Woods een ideeënmachine of als Oprah Winfrey een leider. Ik ben, net als de door wanhoop zichzelf kaalscherende, mentaal ingestorte Britney, een volger. Top. Ik lees – natuurlijk sceptisch als ik ben, omdat het hele testje als niet-wetenschappelijk-verantwoord overkomt – verder door de toelichting. Uiteraard à la horoscoop, want alle dingen die niet kloppen, koppel ik aan het feit dat er ook staat dat ‘als je score heel dicht bij het gemiddelde ligt’ – vrijwel precies – ’je je mogelijk minder in het type zult herkennen’. Okay. Naast dat de toelichting aangeeft dat volgers ‘go-with-the-flow-types’ zijn die vooral een ster zijn in de uitvoering van plannen – klopt – het stressvol voor volgers kan zijn om hun leven te laten bepalen door de agenda van anderen – klopt – en dat volgers zich gemakkelijk voegen naar anderen – beetje tegenstrijdig, maar klopt ook –, valt me vooral de volgende zin op: ‘Ze lijken niet te leren van voorgaande ervaringen.’ Sorry, WAT? Bevestigt deze test nou dat ik hardleers ben? Is dit toeval? Moet ik gaan geloven in het lot? Zit er toch wat waarheid in dit testje? Is dit confirmation bias? Moet ik gaan twijfelen aan mijn vermogen om te leren en ben ik het voorbeeld van de domme ezel? Of... denkt een ander deel van mijn brein dat ineens weer een random ingeving krijgt, ben ik misschien gewoon heel wetenschappelijk ingesteld? Einstein zei ooit – schijnt – dat de definitie van waanzin is om telkens hetzelfde te doen en een andere uitkomst te verwachten. Dit klinkt wel precies als wat ik aan het doen ben, maar is het niet de verantwoordelijkheid van de wetenschap om hypotheses te bevestigen of weerleggen? Moet onderzoek niet reproduceerbaar zijn? Moeten daarvoor de omstandigheden niet constant zijn? Is hetzelfde doen en iets anders verwachten dan dus niet alleen waanzin als een theorie al bevestigd is? En kan je een theorie niet alleen bevestigen als de omstandigheden hetzelfde zijn? "Is hetzelfde doen en iets anders verwachten dan dus niet alleen waanzin als een theorie al bevestigd is?" Dus stel dat ik wéér eens koffie drink voor het squashen, maar ik heb er andere dingen bij gegeten, ben ik dan echt hetzelfde aan het doen? Stel dat ik wéér een psychologisch testje doe, maar dat dat door iemand anders is gemaakt, moet ik dan dezelfde teleurstelling verwachten? Nee, dan ben ik wetenschappelijk gezien nieuwe dingen aan het doen, toch? Dus ik blijf proberen, ik blijf tweaken en ik blijf testen. For science! Ik zou dan wel eigenlijk ook steeds al mijn bevindingen en de test-variabelen moeten documenteren, zodat ik weet wat ik al gedaan heb en wat niet, zodat ik resultaten met elkaar kan vergelijken en er daadwerkelijk van kan leren. Dat doe ik eigenlijk ook niet. Misschien hebben ze dan toch gelijk... Ik neem de laatste slok van mijn cappuccino en klap mijn laptop dicht. Ik moet zo squashen.

Poe, hoe was het dan met me geweest als ik níét als waterrat was opgegroeid? Dit denk ik terwijl ik lees dat uit recent onderzoek* blijkt dat volwassenen die zich als kind veel rond het water begaven, mentaal gezonder zijn dan anderen. Mentaal gezonder. Ha. Negen zwemdiploma’s, achttien jaar op een tropisch eiland en drieëneenhalve burnout verder moet ik hier een beetje om gniffelen. Daarna lees ik pas de verklaring van de onderzoekers: mensen die zich als kind verzekerd en vertrouwd voelden rond water (check) brengen op latere leeftijd ook meer tijd rond water door (ah, daar gaat het mis) en gezien het rond water zijn goed helpt tegen stress en psychische klachten, zijn zij over het algemeen mentaal gezonder. Aha! Of dat nu komt door positieve associaties, beweging of vitamine D, er zit dus niets anders op: ik moet die SUP kopen. En die kayak. En dat huis aan het water. Maar dan moet ik eerst even een bank overvallen. Kunnen ze tenminste denken: héb je er weer zo een... die heeft duidelijk een watertekort. * In het eerste artikel van het zomerboek van Psychologie Magazine van dit jaar** wordt door Judith van Ankeren verwezen naar het onderzoek van V. Vitale e.a.: ‘Mechanisms underlying childhood exposure to blue spaces and adult subjective well-being’, Journal of Environmental Psychology, 2022. ** Ik kreeg het idee om reacties op artikelen, podcasts, boeken, nieuws etc. te schrijven. Stukjes theorie of onderzoek met een stukje eigen ervaring en reflectie. :)

Ja! Ik ga het doen! Ik ga een podcast beginnen! Ik ben helemaal enthousiast. Ik kijk naar mijn lang-onaangeraakte, dure microfoon en denk: jou ga ik eindelijk uit het stof halen, vriend. I am determined, I am growing, yaaaas! Maar dan moet ik wel eerst mijn eigen verhaal op orde hebben. Wat wil ik eigenlijk zeggen? Wat wil ik eigenlijk bereiken? Waarom wil ik dit eigenlijk? Wilde ik niet juist gaan schrijven omdat dat gestructureerder lukt dan praten? … Oja. "Waarom wil ik dit eigenlijk?" Ik kom net uit de vierde live-sessie van de workshop Podcast in je Pyjama van @openupwithalice en merk dat deze sessies, met een kleine groep gemotiveerde, podcast-lancerende dames, erg motiverend werken. Ik ging ze blind in. Ik was nog niet aan de modules begonnen en had eigenlijk voorlopig nog niet de ambitie om te gaan podcasten. Want hè, ik wilde juist gaan schrijven. Toch ben ik met de modules gestart, voel ik me nu achterlopen en wil ik nu zo snel mogelijk met podcasten beginnen. Gelukkig merk ik op tijd wat ik aan het doen ben. Ik ben weer aan het meewaaien. Ik zie weer wat andere mensen doen, raak weer enthousiast en vergeet dan direct alle andere projecten waar ik mee bezig ben. Dat gebeurt me maar al te vaak. Ware het een cursus, een business-idee, een tekenproject, een website, een huisklusje of koffiezetten: is het nieuw, dan is het een uitdaging. En die uitdaging zal direct getackeld worden! Totdat er weer een nieuwe langs komt waaien, natuurlijk, want dan is de vorige niet meer interessant. "Ik ben weer aan het meewaaien. [...] Dat gebeurt me maar al te vaak." Het starten van projecten ligt het dus niet aan. Maar hoewel het afmaken van projecten nog steeds lastig is – daar heb je namelijk meer focus en minder perfectionisme voor nodig –, heb ik wel inmiddels door hoe ik dit gemakkelijker kan maken: doelen stellen en prikkels sturen. (Het klinkt zo simpel.) Eindelijk heb ik voor mezelf bepaald wat ik graag voor mij, mijn huis en de wereld zou willen bereiken en waarom. Ik heb alle niet-urgente notificaties uitgezet, me afgemeld voor nieuwsbrieven die niet in lijn staan met die doelen en op Instagram alleen die onderwerpen en pagina’s gevolgd die me inspireren in dezelfde context. Het gevolg? Ik waai nog steeds met verschillende winden mee. Maar de winden waar ik nu mee meewaai, waaien in ieder geval de goede kant op. "De winden waar ik nu mee meewaai, waaien in ieder geval de goede kant op." Dus ga ik NU een podcast starten? Nee, ik maak eerst even mijn huisstijl en website (en misschien een tweede, ehem) af. Maar daarna ga ik je waarschijnlijk wel afstoffen, vriend.