Z(onnebr)and

Rumoerigheid. Rondrennende kinderen. Roodverbrande moeders die hun witgeneusde peuters commanderen te blijven staan terwijl verveeld wapperende armpjes ingesmeerd worden met een van mijn vetste, doch vriendelijke vijanden: zonnebrand.

Zonnebrand: de zoetgeurende, zweterige zandlijm van hel. Ook wel: z(onnebr)and.

De meestal bijkomende zachte zeelucht en het geluid van de gebroken golven maken de ervaring van de/het z(onnebr)and over het algemeen beter. Het zout dat je elke keer ook meelikt naast de chemische, schurende zoetheid, die je bitterlemon een marguerita-achtige ervaring geeft. Het ritmische geraas dat toch rustgevend werkt ondanks het gillende gespuis en de rondvliegende frisbees. Het in Nederland uitgestrekte groen als uitzicht, maar op mijn thuis-eiland beauties van blauwe baaien. (Waar ik de meeuwen niet mis. Dat gehak en gesnaai. Het vurig verdedigen van je verse – uiteraard met zand bezaaide – picknickproducten. Wegwezen.)

Het gevoel van gezond, die zaligheid en zon, met je tenen in zand, dan wel. Dan voelt het zand veilig, je voeten verbergend onder een koele hoop die aan de buitenkant bijna kookt. Op die manier kan het dus zijn dat zelfs de/het z(onnebr)and een goed gevoel kan geven. Dan plakt het in mooie patroontjes, je afleidend van de dagelijkse dingen die je moet doen. Zoals die zoomcall waar ik nu in zit, terwijl ik mijn gezicht met tegenzin insmeer. Op dit terrasje in de stad, met m’n laptop en een koptelefoon die me afzondert van de in-de-zon-borrelende menigte om me heen, terwijl ik luister naar een online les en ik leer dat smaak van zonnebrand en cappuccino niet matchen. Die zonnebrand. Die vieze, doch mij beveiligende derrie die me doet denken aan het strand. Dit keer gelukkig wel zonder zand.

Afbeelding van Wix. Van mijn beveiligende vijand.