Ik zoek specifiek het woord...

Ik zie er goed uit, denk ik terwijl ik mijn gezicht en haar inspecterende mijn handen was. Vanochtend had ik geconstateerd dat ik weer even wat voller ben, maar ik kan wel zien dat ik er toch goed uit zie. De chronische vermoeidheid is er na de korte nacht niet minder op geworden, en waarschijnlijk heeft de gezichtscreme met een kleurtje erin vanochtend het grootste verschil gemaakt, maar, ik mag er echt wel zijn vandaag. Ik voel me ook goed. Mentaal. Zoals ik deze week tegen iedereen blijf zeggen die me vraagt hoe het gaat. “Hey! Hoe is’t?” “Ja….. goed hoor,” antwoord ik dan terwijl ik een denkend en steeds tevredener wordend gezicht trek alsof er iets positiefs langzaam in me opdoemt. “Ja, gaat wel lekker eigenlijk,” glimlach ik dan steeds. Afgemaakt met een knipogende “mentaal dan.” En dat is de belangrijkste learning die ik heb opgedaan de laatste tijd: je kunt er fysiek zo goed mogelijke aan toe zijn en er geweldig uit zien, je kunt financieel en qua ideaalplaatje alles ‘voor elkaar hebben’... Als je mentaal in de knel zit, zal je niet zonder te liegen kunnen antwoorden dat het goed gaat. Andersom blijkbaar wel. Ironisch genoeg heb ik nooit de Acceptance and Commitment Therapy kunnen accepteren. Maar sinds ik afgelopen weken mezelf aan het aanleren ben om vrede te hebben met wanneer dingen niet helemaal lukken zoals verwacht, gehoopt of gepland, gaat het belachelijk veel beter. Ik ben nog steeds fysiek belachelijk moe, en ja, dat is belachelijk frustrerend, maar nu ik mezelf toelaat dat ‘te accepteren’, voel ik me eigenlijk wel okay. En de rust die dát brengt, geeft weer energie om aan het fysieke te werken. Het is die rust die ervoor zorgt dat ik op een ‘vollere’ dag naar mezelf kan kijken en denk: ja, ik zie er goed uit.

"Zo word je nooit meer CEO van Shell." Dat was de reactie van mijn pa toen hij zag wat ik allemaal postte op mijn blog en Instagram-pagina.* Omdat ik mezelf schaars gekleed laat zien? Nou, als díé twee bikinifoto's het verschil maken... Omdat ik mezelf heel sterk politiek positioneer? Please no, politiek laat ik heel graag overal buiten. Omdat ik illegale dingen doe? Ha! Ik ben al van jongs af aan zó braaf dat het bijna saai wordt... Nee. Het ging om het openlijk delen over mijn ervaringen met burnout(s) en de worsteling met ADHD en eetstoornissen. (Okay, en misschien een beetje over de bikinifoto's). Deze week – de week van de mentale gezondheid – wil ik even benadrukken dat het me echt helemaal NIET zou boeien als ik afgewezen zou worden voor een toppositie bij een multinational vanwege het openlijk praten over mentale gezondheid. Sterker nog: dan zou ik heel erg blij zijn. Deze week – de week van de mentale gezondheid – wil ik even benadrukken dat het me echt helemaal NIET zou boeien als ik afgewezen zou worden voor een toppositie vanwege het openlijk praten over mentale gezondheid. Sterker nog: dan zou ik heel erg blij zijn. Jarenlang heb ik aandacht voor rust, regelmaat en balans als zwak gezien. Als aanstellerij. Als 'doe niet zo laf, werk gewoon wat harder en slapen doe je wel als je dood bent.' Jarenlang heb ik 'in vier maanden mezelf kapot werken' met '8 maanden revalideren' afgewisseld. Iedere keer overtuigd zijnde van dat ik nu wél echt wist waar het door kwam. En jarenlang bleef ik focussen op wat verstandig was. Op dat wat in het verlengde lag van het pad waar ik ooit op was gestart. Omdat dat slim was en aanzien verdiende. Doch steeds harder vallende en minder goed opstaande. Pas op mijn 30e realiseerde ik me dat ik mezelf altijd had weggecijferd. Pas op mijn 31e realiseerde ik me dat ik eigenlijk in het verkeerde vakgebied zat. Pas op mijn 32e ben ik écht gaan ontdekken waar ik wél blij van word. Pas op mijn 33e ben ik door gaan hebben waar ik (niet) van aanga en dat ik überhaupt grenzen heb. Het heeft me meer dan 30 jaar gekost om me te realiseren dat 'selfcare' geen vies woord is en dat 'jezelf leren kennen' niet alleen niet zweverig is, maar retebelangrijk. Het heeft me net zo lang gekost om te realiseren dat negatieve emoties wegstoppen écht niet leidt tot beterschap en dat puur doen wat verstandig is niet duurzaam is. En in die tijd – waarin ik op den duur geen zin meer had om wakker te worden – heb ik één ding heel erg gemist: herkenbaarheid. Medestanders. Openheid. Het gevoel dat ik niet de enige was in de wereld bij wie het allemaal maar niet wilde lukken. In die tijd – waarin ik op den duur geen zin meer had om wakker te worden – heb ik één ding heel erg gemist: herkenbaarheid. En dat wil ik anderen nu graag bieden. Met veel eerlijkheid, detail en ja, soms een bikinifoto. Als dat betekent dat ik geen CEO van Shell meer kan worden: so be it. Last time I checked hadden zij niet als belangrijkste doel om te voorkomen dat mensen uit de samenleving vallen omdat ze niet goed op hun plek en in hun vel zitten. Hadden zij niet als missie om burnout en eetstoornissen te helpen voorkomen of overwinnen. Dus dan heb ik met dat lot complete vrede. -- *M'n pa heeft ook aangegeven blij te zijn met meer inzicht in mijn hoofd en beleving, hoor, maar dit zinnetje is heel goed blijven hangen.

Toen ik, zeg, drie jaar oud was, riep ik al heel vaak de twee woordjes die me tot op vandaag – dertig jaar later – blijkbaar ernstig in de weg hebben gezeten. Twee woordjes die vaak initieel heel erg schattig worden gevonden in kinderen, maar heel irritant worden als ze te lang of te vaak worden gebruikt. Zeker wanneer ze ervoor zorgen dat je WEER machteloos staat te wachten en te laat op je afspraak komt als ouder, verzorger of oppasser. De twee woordjes: SE’F DOEN! Ofwel, in grotemensenwoorden: Zelf doen! Zie je het voor je? Dat kind dat ruim een kwartier met zijn veters aan het klooien is omdat het – koste wat het kost – zelf deze monsterlijke taak wil volbrengen? Dat veel te lang met kleine vingertjes zit te pielen en prutsen om je vervolgens met trots en een grote grijns een mislukte semi-strik te laten zien? “Se’f 'daan!” “Heel goed, heel goed. Helemaal zelf gedaan, ja.” Kan het kind veters leren strikken als dit altijd door iemand anders wordt gedaan? Nee. Dingen leren lukt alleen als je er zelf mee aan de slag gaat. Het zelf probeert. Het zelf traint. Helpt het om halverwege het gepruts geïrriteerd de veters uit de kleine vingertjes te trekken omdat het te langzaam gaat en je er nu wel echt klaar mee bent? Ja, wel voor jouw schema en zenuwen misschien wel, maar nee, niet als je zelfvertrouwen en een veilige leer- en experimenteeromgeving wilt creëren. Kan het kind veters leren strikken als je nooit eerder hebt laten zien hoe het moet? Ja, misschien wel. Misschien heb je wel een klein genie dat dé nieuwe manier van veters strikken uitvindt. Een nieuwe uitvinder die de wereld volledig gaat veranderen door z’n out-of-the-box denken. Kan allemaal. Maar is het de snelste manier? Nee, waarschijnlijk niet. Waarom denk ik dan (nog) steeds dat dat mogelijk is? Kan een kind veters leren strikken als je nooit hebt laten zien hoe het moet? Waarschijnlijk niet (snel). Waarom denk ik dan (nog) steeds dat ik dat kan? Deze week realiseerde ik me dat die se’f-doen-mentaliteit bij mij blijkbaar doorgeschoten is. Ik wil nog steeds alles zelf doen. Geen hulp. Zelf uitzoeken. Zonder dat anderen het weten. En vaak zonder voorbeeld. Misschien gestimuleerd door een opvoeding waar aan de ene kant de veters vaak voor me gestrikt werden, en aan de andere kant vaak uit mijn handen getrokken werden. Waar aan de ene kant hard geroepen werd hoe goed ik het wel niet deed en aan de andere kant wat een teleurstelling ik was. Waar aan de ene kant ruimte was om te leren en proberen en aan de andere kant werd verteld ‘dat ik maar gewoon X moest doen’. Blijkbaar moet ik weer opnieuw leren veters strikken. Hoe ik daarachter kwam? Door te realiseren dat door alles constant stiekem zelf te willen doen, ik niet vooruit kwam. Door te realiseren dat mensen die vragen om hulp en ondersteuning veel verder komen. Ik kwam erachter door eindelijk hulp te vragen. De juiste hulp te vragen. Door mensen op te zoeken die al hebben bereikt wat ik wil bereiken. Die kunnen wat ik graag wil leren. Die het voor kunnen doen, maar ook de ruimte geven om het zelf uit te proberen. En die hulp ook echt te accepteren. Ik ben er nog niet, maar de realisatie dat alles volledig se’f doen belemmerend is, is al een hele grote stap. (Goed, hè? Helemaal se’f ‘daan!) Dus hop. Daar gaan we. Terug naar de veterstrikacademie.

Ze maakt met haar vingers typ-bewegingen in de lucht boven haar toetsenbord terwijl ze me vertelt dat ze me zometeen een formulier toestuurt. Daarmee kan ik dan zelf een afspraak maken voor een bloedonderzoek. Ik zucht van verlichting en voel de wanhoop die me gisteren overnam met dit gebaar veranderen in een gevoel van vastberadenheid. We gaan er eindelijk wat aan doen. We gaan het eindelijk oplossen. Deze huisarts wuift niet zomaar mijn ongemakken weg. Dan bekruipt me de gedachte of het misschien aan mij gelegen heeft. Dat ik te snel was om jarenlang slechts symptoombestrijders te accepteren. Om in te stemmen met het maar wéér een paar weken tevergeefs wachten om te kijken of het vanzelf over zou gaan. Dat ik te moe was om in te gaan tegen de vragen of het misschien aan mijn slaap, stress of beweging zou liggen. Was ík het misschien, die al die tijd haar eigen klachten niet serieus genoeg nam? Was het de samenleving die veel te veel onderwerpen te taboe vindt, om dagelijkse dingen waar veel mensen last van hebben maar gewoon niet te bespreken? Of was het het zorgsysteem dat geijkt is op mannen en zodanig weinig tijd per patiënt toestaat, dat het zoeken naar de grondoorzaak van problemen pas de laatste stap is? Ik vermoed ‘all of the above’. En daar ben ik nu klaar mee.

Eentje uit de inmiddels 'oude doos'. Van 29 juni 2022. (Pré-Schrijversacademie.) Toen ik net weer – voor de vierde en laatste keer – was uitgevallen. Een gigantisch realisatiemoment dat een hoop voor mij veranderd heeft in de tijd daarna. “Koudwatervrees.” Dat is de term die me vandaag in de Noordzee deed springen. Ik vraag me de laatste weken af waarom ik zo passief ben. De kat uit de boom kijk. Ondersteun en niet onderneem. Meewaai met de winden die er waaien. Ik dacht terug aan een post die ik vandaag langs zag komen. “I wondered how I ended up with this anxiety disorder, when I realised I was brought up with a mom that told me that ‘if I would swim after eating, I would die’.” Is dat nou ook gewoon op mij van toepassing? Ik heb altijd alles gemogen. Ik werd wel altijd bij alles op de hoogte gebracht van de mogelijke consequenties. Zodanig dat ik zelf de beslissing kon maken of ik iets niet wilde doen of wel. Vaker was het uiteindelijk niet dan wel. Ik was ontzettend braaf. Ik had geen zin in de slechte consequenties. Maar is dat nou doorgeslagen en heb ik daar nu nou nog steeds last van? Ik heb altijd alles gemogen, maar had nooit zin in de slechte consequenties. Daardoor deed ik uiteindelijk vaker dingen niet dan wel. Ja, ik realiseer eigenlijk van wel. Ik heb ontzettend veel mogelijkheden gepresenteerd gekregen. Ben ontzettend ‘privileged’ om het maar zo te zeggen. Maar ben nooit, maar dan ook nooit, uit mijn comfortzone gekomen. Blijven bij wat je kan. Blijven bij wat je kent. Nouja… ik houd wel van veel nieuwe dingen ontdekken… als de risico’s maar laag zijn! Ik leefde me weer in in het meisje dat op 10-jarige leeftijd in tranen op ski’s bovenaan een rood/zwarte piste stond in de ‘privéles’ met de instructeur en een 10-jarig jochie, waarvan dat gelijk-leeftijdige jochie zichzelf steeds zonder na te denken van alle afgronden af wierp. Het resultaat? Hij heeft minstens 10 keer op de grond gelegen en had de tijd van zijn leven; ik ben maar 1 keertje gevallen en vond het verschrikkelijk. Het was zo gevaarlijk! Hij heeft minstens 10 keer op de grond gelegen en had de tijd van zijn leven; ik ben maar 1 keertje gevallen en vond het verschrikkelijk. Ik stond met deze gedachten met mijn voeten in het koude water van de Noordzee, kijkende naar de paar mensen in het water. Geboren en getogen zijnde op Curaçao, zijnde de volwassen versie van het meisje dat ooit op vakantie in Nederland over deze zelfde zee zei ‘ieuw, dit water is vies,’ dacht ik: Jeetje, oprecht, wie gaat er nou voor de lol in deze temperaturen zwemmen?!?! And then was when it hit me: koudwatervrees. Comfortzone. Het was zoveel aangenamer om het niet koud te hebben. And then was when it hit me: koudwatervrees. Comfortzone. Het was zoveel aangenamer om het niet koud te hebben. Toen voelde ik mijn voeten wennen aan de kou. Die hadden al even doorgezet. En ik realiseerde: fuck it. Ik moet NU beginnen uit die comfortzone te komen. Let this be the start of a new me. Let this be the start of a new me. Een paar minuten later was ik een van die paar mensen in het water. En het was heerlijk.

Als er één tip is die ik wil geven, is het: praat. Niet in het wilde weg – waar ik als ADHD’er ook echt heel goed in ben – niet over koetjes en kalfjes – mag ook echt wel hoor – maar vooral over waar je mee zit. Ik ben je nu niet aan het aanmoedigen om íédereen die je vraagt hoe het gaat, te beantwoorden met “Nou……………” Nee. Niet doen. Ik ben je niet aan het aanmoedigen om je Instagram vol te zetten met geklaag. Ook dat wordt snel vervelend. Ik ben je óók niet aan het aanmoedigen om – net als ik – je hele privéleven online te zetten. Dat hoeft echt niet. Ik moedig je wél aan om je struggles in het leven niet voor je te houden. Je bent vást heel sterk. Je bent vast ontzéttend moedig, en je kunt vast héél veel zelf oplossen. Maar heel veel kan je echt beter en sneller tackelen wanneer je er met anderen over praat. Heel veel kan je echt beter en sneller tackelen wanneer je er met anderen over praat. Hoe ik dat weet?* Omdat ik meerdere keren burned out ben geraakt door véél te veel voor me te houden. Door mijn eigen kunnen véél te lang te blijven overschatten. Door niet genoeg mijn mond open te trekken. Door niet genoeg om praktische hulp te vragen. Jarenlang heb ik alles waar ik tegenaan liep zelf proberen op te lossen. Nog steeds is dat wat ik uit automatisme doe. Toch heb ik gemerkt – zowel in een werkcontext als in een privé-context – dat zorgen delen, vragen stellen en aannames verifiëren je een hoop tijd én stress kunnen besparen. Zorgen delen, vragen stellen en aannames verifiëren, kunnen je een hoop tijd én stress besparen. Het punt is in alle gevallen: hoe langer je met de uitdagingen en gevoelens blijft zitten, hoe groter ze worden. Hoe langer je met de uitdagingen en gevoelens blijft zitten, hoe groter ze worden. Uit ervaring kan ik ook zeggen: hoe vaker je deelt over waar je tegenaan loopt, hoe vaker je zult horen dat jij niet de enige bent. En dat helpt bizar goed. Onthoud: YOU are unique. Your. 👏 Challenges. 👏 Are. 👏 Not. 👏 So talk.** Je zult versteld staan van het effect. Heb jij andere ervaringen? Let me know. * Ik heb dit zelf ervaren, maar vooral ook iets met psychologie, gezondheidszorg en wetenschap enzo ;) ** Belangrijke tip/sidenote: Praat met en vraag feedback aan mensen die staan waar jij wilt staan. Of die dat waar jij mee zit al eerder hebben overwonnen. (En/of professionals uiteraard.) Neem geen advies aan van mensen die niet begrijpen waar je mee te maken hebt of die andere waarden hebben dan jij.

Als je gevraagd wordt om iets specifieks niet te zeggen. Én je verteld wordt om open en eerlijk te communiceren. Wat doe je dan als je precies dat specifieke zou willen zeggen?

Waar je mee omgaat, word je mee besmet. En je voelt je aangetrokken tot mensen die op je lijken. Je moet je dus omringen met de mensen waar je graag op zou willen lijken, terwijl je je tegelijkertijd het beste voelt rond de mensen met gelijke waarden. Ik heb me in heel veel verschillende omgevingen en zo ook tussen veel verschillende soorten mensen begeven. Wat me opviel? Ik voel me het meest aangetrokken tot (een combinatie van) bèta’s, ondernemers en horecatijgers. Waardoor? Door de aandacht voor details, het denken in mogelijkheden en het hart voor de mens. Het gaat mij om de aandacht voor details, het denken in mogelijkheden en het hart voor de mens. Je zou ondernemers en horecatijgers kunnen zien als ‘mensen die zich slechts gedragen op de manier die het meeste geld oplevert’. Die ‘gemaakt aardig’ zijn. En soms is dat zeker waar, maar zéker niet altijd! Het mooie is: zij die oprecht genieten van hun werk en het leveren van een goede ervaring, zullen daar het meeste uit halen. Oprechtheid en mee willen denken, winnen altijd. Dus over díé groep heb ik het. De oprechte, hardwerkende mensen, die er altijd voor willen zorgen dat je een goede ervaring hebt. Zodat iedereen wint. Oprechtheid en mee willen denken, winnen altijd. Bèta’s worden meestal niet gezien als de meest ‘mensgerichte’ mensen. Ook dat is ergens waar. Toch heeft elke subgroep van de samenleving weer zijn subgroepen. Sociale bèta’s bestaan dus ook. (Hallo!) Maar dat sociale is wat mij betreft daar niet het belangrijkste. Mij gaat het om de oprechtheid, eerlijkheid en de drang tot onderbouwen. Het altijd willen weten waarom. Nooit iets aannemen. Altijd checken. En willen begrijpen. Want hoe beter je iets begrijpt, hoe meer waarde je eruit kunt halen. Hoe beter je je in iemand in kunt leven, hoe beter je ze kunt helpen. En hoe beter je jezelf kent, hoe beter je je omgeving in kunt richten om jezelf goed, thuis en ‘op je plek’ te voelen. Hoe beter je je in iemand in kunt leven, hoe beter je ze kunt helpen. Inclusief jezelf. Ik voel me dus heel erg op mijn plek bij eerlijke, enthousiaste, oplossingsgerichte, nieuwsgierige, leergierige, hardwerkende en mensgerichte mensen. Ik mag nog wel even leren dat geld verdienen met dat waar je goed in bent en blij van wordt ook okay – en voor overleving ook wel belangrijk – is. Dus hallo succesvolle, goed verdienende, eerlijke, enthousiaste, oplossingsgerichte, nieuwsgierige, leergierige, hardwerkende en mensgerichte ondernemers! ;) Weet jij al waar – en wie – jij goed op gaat?

Doe je mee met een gedachte-experiment? Komt’ie: Stel je hebt al een tijdje een afspraak met iemand staan. Last-minute wordt die afspraak afgezegd. Word je boos? Ja? Weet je ook waarom? Ik zeker niet. Omdat ik liever alleen ben? Nee hoor. (Soms wel, maar zeker niet altijd.) Ik ben vooral niet bang om tijd met mezelf te besteden. Ik kan mezelf prima vermaken en heb daar niemand anders voor nodig. (Jij wel?) Verder vind ik het vooral fijn – en belangrijk – dat iedereen in de juiste mindset is om te meeten. Als jij je niet goed voelt, wil ik niet dat je jezelf pusht om leuk of wakker te zijn voor mij. Dan heb ik liever dat je voor jezelf zorgt. Andersom vind ik het ook heel fijn als jij het okay vindt, wanneer ik hetzelfde doe. Uiteindelijk wordt niemand er blij van als je iets tegen je zin of energie doet, namelijk. En het is op de lange termijn veel duurzamer om niet klakkeloos met je energie om te gaan. Als jij je niet goed voelt, wil ik niet dat je jezelf pusht om leuk of wakker te zijn voor mij. Uiteindelijk wordt niemand daar blij van. So not feeling it? Please don’t do it. Kan je iets niet niet doen? (Dit gaat dus voornamelijk om werk of spoedgevallen.) Doe het dan wel, maar plan dan direct bijkom-tijd. Zo voorkom je dat je op je laatste reserves gaat teren. Weet je van tevoren al dat je er geen energie voor gaat hebben? Maak DAN de plannen ook gewoon niet. Want als je dat consistent doet, is het wel irritant. ;)

‘Ik heb al drie keer gesquasht dit jaar!’ klinkt eigenlijk niet zo heel indrukwekkend. Tenzij je meeneemt dat het pas 4 januari is. Trots op mezelf! En nee, niet omdat ik een nieuw voornemen aan het waarmaken ben, maar omdat ik al een paar maanden heel erg lekker sportief bezig ben. Maar daar gaat dit stuk niet over. Eigenlijk wilde ik wat kwijt over iets anders waar ik ook trots op ben. Of blij mee ben. Trots zijn klinkt een beetje raar in deze context. Of niet… Joh, gaan we: ik ben heel trots op dat ik eindelijk soort-van-comfortabel naakt met mensen conversaties kan houden! Sorry? Ja! Ik ben blij dat ik naakt, in de douche van de sportschool, met andere mensen kan praten zonder me erg ongemakkelijk te voelen. Trots zijn klinkt een beetje raar in deze context. Of niet? Terwijl ik dit schrijf, hoor ik iemand me al vragen: maar je bent toch weleens naar een sauna geweest? Of intiem met iemand geweest? Ja, ja – oh, wat zegt ze nu op het internet?! 😱 – maar ik denk niet dat ik kan zeggen dat ik me in die situaties altijd súper-comfortabel heb gevoeld. Nu is dat ook nog niet het geval, maar het gaat een stuk beter. En dat – je vroeg je vast af waar de titel op sloeg – terwijl ik juist altijd anderen heel graag overtuig van dat ze zich nergens voor hoeven schamen en aanmoedig gewoon lekker hun dingen te doen. Nipple slip? No worries, IEDEREEN HEEFT ZE! Dus waarom heb (had?) ik dan zoveel moeite met gezamenlijk douchen? Stiekem is het antwoord heel simpel: ik ben niet opgegroeid met teamsporten en dus ook nooit gewend geraakt aan de communal shower. Als kind liep ik wel ook gewoon vrolijk (net als alle kids) naakt of topless over het strand – dan nog niet zo spannend – en thuis deelden we ook gewoon de badkamer, maar sinds mijn tienerjaren doe ik dat niet meer zo vrolijk. ‘Logisch toch?’ Nou… is dat zo logisch? Je lichaam verandert en daar moet je aan wennen. Zeker. Maar ook dan geldt: daar heeft iedereen mee te maken, toch? Dus waarom wordt het dan zo’n ding? Iedereen heeft te maken met een veranderend lichaam, dus waarom wordt het dan zo'n ding? Door de media? Omdat je ooit verteld bent dat je misschien wat af moet vallen? Echt simpelweg onwennigheid? Onbewust denk ik dat ik ook héél veel last heb gehad van het perfecte plaatje dat in de media werd geschetst. Verslaafd aan Next Top Model en nooit verhalen horende van mensen die zich NIET lekker in hun vel voelden, heb ik toch wel een idee gevormd van hoe een lichaam eruit hoort te zien. En zo had ik er ook even uitgezien – hallo start van een eetstoornis – totdat ik ging studeren en ging drinken. Toen voldeed ik (in mijn hoofd) ineens weer niet aan dat plaatje en voelde ik me daar slecht weer over – hallo andere eetstoornis. Tóch denk ik dat het grootste deel onwennigheid, onwetendheid en daardoor onzekerheid is. En weet je hoe je daar vanaf komt? Blootstelling. Niet per se letterlijk, maar vooral blootstelling van je onzekerheden, van je struggles, van je aannames en je ideeën. Test of ze terecht zijn! Kom beetje bij beetje uit je comfortzone en realiseer dat het allemaal helemaal zo erg nog niet is. Dat dat waar jij mee dealt stiekem heel erg veelvoorkomend is. Die realisatie komt niet doordat mensen je blijven vertellen ‘dat je er zo goed uitziet’ of ‘dat je zorgen helemaal nergens voor nodig zijn’. De enige manier om het écht door te laten dringen is door het te ervaren. De realisatie dat het allemaal niet zo erg is komt niet doordat mensen je blijven vertellen dat je zorgen onterecht zijn. Die komt door het te ervaren. Dus als er iets is wat ik anderen gun, is dat het lef om beetje bij beetje dingen te proberen die je eng vindt. Dingen die je tegenhouden om bepaalde dingen te doen waar je wel wat aan hebt. De truc is DOEN! Alleen door die enge dingen te doen, kan je ervaren dat er niet per se iets slechts van hoeft te komen. Of sterker nog: dat er goede dingen van kunnen komen! Voordat je het weet, sta je superzelfverzekerd naakt in de douche te babbelen met vreemde medesporters en je belachelijk goed te voelen over hoe lekker je – fysiek EN mentaal – in je vel zit tegenwoordig. 😊👍

“Ik heb dit jaar ineens erg last van kerststress,” hoor ik de body balance-instructrice na de les wat wanhopig tegen een bevriende regular zeggen. Ik merk – raar genoeg – dat die zin zowel herkenbaar als vreemd bij me overkomt. Die kerststress… Zó veel mensen hebben last van die kerststress. De boodschappen, het koken, het afstemmen, de familiedrama’s... En ik? Voormalig stresskip om alles? Ik ben ineens relaxter dan ooit. Blijkbaar straal ik dat ook uit, want tien minuten na het overhoren van deze stress-uiting kreeg ik – ik denk voor het eerst in minimaal 20 jaar, zoniet ooit – van weer een andere regular te horen dat ik overkwam als ‘een heel relaxt persoon’ (okay, misschien was het meer iets als ‘iemand die zich niet zo op laat winden’, but same difference). Ik ben ineens relaxter dan ooit. [...] Blijkbaar straal ik dat ook uit. Mijn instinctieve reactie was om hard te lachen en daar vól tegenin te gaan. Vorige week heb ik namelijk juist nog met bekenden staan praten over de onrust die mijn ADHD me brengt en hoe druk of chaotisch ik daardoor soms overkom (of ben, afhankelijk van de week, materiaal voor een ander verhaal). Toch kon ik die instinctieve reactie beperken tot een nauwelijks hoorbaar knorretje, opgevolgd door “Thanks. Vind dat fijn om dat te horen. Mocht ook wel na 4 burnouts.” [Insert de standaard geschokte gezichten als ik dit vertel.] “Ik heb dit jaar eindelijk besloten om dingen écht anders te doen en blijkbaar werkt dat.” [Insert een oprechte, stralende, trotse glimlach van mijn kant.] De eerste keer dat ik merkte dat ‘dingen loslaten’ helemaal niet zo erg is, was begin dit jaar, de dag van mijn verjaardagsfeestje, de dag nadat ik nog bijna hyperventilerend en in tranen hikte ‘dat ik het allemaal niet meer ging redden en dat het allemaal weer fout ging’. De dag dat ik voor het eerst écht hulp accepteerde (in dit geval met het partyklaar maken van mijn huis), niet dingen afzegde waar ik blij van werd (in dit geval een sessie bij de Film Actors Academy Amsterdam) en me niet kut voelde over het niet maken van die vierde taart, het niet omkleden naar iets feestelijkers en het halverwege de avond simpelweg neerzetten van een doe-zelf-maar-lekker-de-snacks-bijvullen-krat. Toen pas drong het écht tot me door dat de verwachtingen van anderen die van jou niet zijn. Dat ‘iets’ ook al ‘alles’ kan zijn. Dat perfectie alleen in je eigen hoofd bestaat en je daardoor vooral jezelf teleur zult stellen. Dat hulp accepteren écht heel veel scheelt. Dat het gaat om ‘waarom’ en niet om ‘wat’. Het gaat om 'waarom' en niet om 'wat'. Waar de vraag ‘Waar doe ik het allemaal voor?’ me in donkere tijden heel beklemd liet voelen, brengt deze me nu een gevoel van bevrijding. Waar mijn antwoord in het dal was ‘Ik weet het allemaal niet meer, niets wat ik doe is goed genoeg, ik wil niet meer,’ is het nu ‘Goede, eigenlijk boeit dat hele koken me niet; ik vind het gewoon gezellig om even bij te praten en van een goed wijntje te genieten.’ Waar ik mezelf ooit in duizend bochten wrong om mijn pa eindelijk trots op me te laten zijn, probeer ik nog wel hetzelfde te bereiken – want hè, sommige dingen veranderen niet –, maar nu door onbeschaamd mezelf te zijn en te laten zien hoe het óók kan. Door te luisteren naar wat ík wil bereiken en wat ík daarvoor nodig heb. Waar de vraag ‘Waar doe ik het allemaal voor?’ me in donkere tijden heel beklemd liet voelen, brengt deze me nu een gevoel van bevrijding. Dus nee, ik heb geen kerststress. Misschien komt het doordat ik van zóveel dingen afstand heb genomen dat ik niet eens meer genoeg in mijn omgeving heb om me überháúpt druk over te maken, maar dat ‘gebrek’ doet me op dit moment blijkbaar ook niet genoeg. ... Misschien boeit het me nu allemaal wel te weinig? 🤔 Hoe dan ook: ik geniet er – in een tijd waarin de wereld niet lijkt te kunnen wachten tot het begin van een nieuw jaar – even heel erg van dat ik overkwam als een relaxt persoon. Én dat ik me ook zo voel. Eindelijk even rust. En focus. Maar dat kan ook heel goed aan de week van de maand liggen. Talk to me again in two weeks. ;) Fijne – relaxte – feestdagen!

Wat kiekjes van mij en SmB door de jaren heen "Afstand biedt perspectief" Soms moet je afstand tot iets nemen om het grotere plaatje te kunnen zien. En met soms bedoel ik vaak. Misschien wel meestal. Altijd? Hoe dan ook: ik heb dit al heel vaak geroepen en ook wel vaak toegepast, maar nu, terwijl ik een stuk wil schrijven over vrijwilligersdag, realiseer ik me ineens dat ik van sommige dingen misschien té veel afstand heb genomen. Ik nam afstand van alles Deze tijd vorig jaar realiseerde ik me namelijk dat dingen anders moesten. Veel te lang had ik me ingezet voor andermans doelen, zonder die van mezelf ooit te (kunnen) formuleren. Daar was het dus tijd voor. Ik zegde mijn baan op, nam afstand van sociale groepen waar ik geen energie uit haalde en besloot een punt te zetten achter mijn actieve – vrijwillige – bijdrage aan Stichting Science meets Business (SmB) Leiden. Ook van tien (!) jaar vrijwilligerswerk Tien (eigenlijk nu elf) jaar lang zette ik me in voor deze stichting. Tien jaar lang organiseerde ik met een team van andere vrijwilligers negen evenementen per jaar (minus COVID dan). Tien jaar lang droeg ik actief bij aan het stimuleren van ondernemerschap vanuit de wetenschap. Door studenten, onderzoekers en (overige) professionals uit het wetenschaps- en bedrijfsleven bij elkaar te brengen. Door laagdrempelig nieuwe connecties te helpen leggen. Door multidisciplinair te (helpen) netwerken. Mijn enige constante Vlak nadat ik aangaf te willen stoppen, realiseerde ik me – en ik ben er nog niet uit of dat sneu of tof is – dat SmB de enige constante in de laatste tien jaar van mijn leven was geweest. Wat betreft studie ben ik alle kanten op gegaan – Wiskunde, Informatica, ICT in Business, Psychologie –, wat betreft type bedrijven heb ik van alles meegemaakt – FMCG, corporate consultancy, (semi-) overheid, small business/start-up – en wat betreft functies heb ik ook flink wat uitgeprobeerd – contentbeheerder, onderzoeker Customer Excellence, data scientist, programmamanager, business developer. In die tijd heb ik met twee verschillende partners samengewoond, ben ik twee (drie?) keer verhuisd en heb ik vier burnouts gehad, maar SmB bleef. SmB bleek mijn rots in de branding. Mijn houvast. Waarom stopte ik daar dan ook mee? Het was tijd voor nieuwe energie Sowieso merkte ik dat de burnouts en COVID niet echt hielpen. Ik werd lakser, moeier en merkte dat ik de passie en mijn drive om alles zo goed mogelijk te doen een beetje aan het verliezen was (of eigenlijk al verloren). Nu weet ik dat dat mede kwam doordat ik veel te veel op me nam, veel te weinig (van de struggles) deelde en daardoor mede niet de voldoening en waardering kreeg waar ik blijkbaar behoefte aan had. Dat terzijde was het ook gewoon tijd voor nieuw bloed. Tijd voor nieuwe energie en nieuwe initiatieven. En die zijn er nu! Vrijwel al mijn taken zijn overgenomen (air-kisses, knuffels en veel liefs naar alle toffe nieuwe, actieve vrijwilligers) en het rest mij alleen nog om het een en ander administratief af te ronden en nog wat workflows uit te schrijven. En dan is het klaar. Maar wil ik dat wel? Was ik écht klaar, though? Een paar weken geleden vroeg iemand op een borrel me waarom ik nog niet uit de stichting was gestapt. Waarom ik het nog niet écht had losgelaten. Mijn antwoord was heel resoluut: omdat ik het goed achter wil laten en ik nog het een en ander recht moet trekken. Daarna werd ik even stil aangekeken, om vervolgens de vraag te krijgen: ‘Echt?’ Ja, echt! Ja… eh… nee… ja… Nee, ja... ...natuurlijk vind ik het lastig om het los te laten. Mijn input wordt nog steeds gewaardeerd, er zit nog een hoop kennis alleen in mijn hoofd en het doel én het middel geloof ik ook nog heel erg in. We zijn het enige dergelijke initiatief op het Bio Science Park dat al zó lang bestaat en waar nog steeds erg veel vraag naar is. We bieden meerdere mensen houvast. En inspiratie. En een groter netwerk. We stimuleren ondernemerschap! En daar houd ik blijkbaar van. Het heeft me een jaar gekost om te realiseren dat ik niet alleen afstand had gedaan van (het organiseren van de evenementen van) SmB, maar ook van het doel erachter en de typen werkzaamheden waar ik zo goed op ging. Waar ik blijkbaar wel energie uit haalde. Dat wat mij ritme en houvast bracht. En het maar raar vinden dat ik me zo stuurloos voelde afgelopen jaar... 🤦‍♀️ Niet met het stimuleren van ondernemerschap... Dus nee, met het ondersteunen en stimuleren van ondernemerschap ben ik zeker niet klaar. Wel ben ik het er nog steeds mee eens dat het tijd is voor een nieuwe lichting als het gaat om Science meets Business. Innovatie en meegaan met de tijd gaan namelijk het beste als er niet vastgehouden wordt aan ‘hoe het vroeger ging’. Voor mij is het dus tijd om een andere rots te vinden óf – en dat heb ik veel liever – te bouwen. ...wel met dat wat me écht boeit 'on the side' doen Dus dank aan de nieuwe energie en motivatie in het team, de wil om te innoveren en het inbrengen van nieuwe initiatieven. Love it! Ik heb vertrouwen in jullie succes en dat geeft mij ook weer de ruimte en de motivatie om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Met een vergelijkbaar doel, ondernemend, voor ondernemers, maar hoe dan ook: voor mij niet meer (alleen) vrijwillig. Het is tijd om ook eens geld te gaan verdienen met wat ik blijkbaar zo leuk vind. ;) Thanks aan alle vrijwilligers! The floor is yours ^^