Zo word je nooit meer de CEO van Shell

"Zo word je nooit meer CEO van Shell."

Dat was de reactie van mijn pa toen hij zag wat ik allemaal postte op mijn blog en Instagram-pagina.*

Omdat ik mezelf schaars gekleed laat zien?

Nou, als díé twee bikinifoto's het verschil maken...

Omdat ik mezelf heel sterk politiek positioneer?

Please no, politiek laat ik heel graag overal buiten.

Omdat ik illegale dingen doe?

Ha! Ik ben al van jongs af aan zó braaf dat het bijna saai wordt...

Nee. Het ging om het openlijk delen over mijn ervaringen met burnout(s) en de worsteling met ADHD en eetstoornissen. (Okay, en misschien een beetje over de bikinifoto's).

Deze week – de week van de mentale gezondheid – wil ik even benadrukken dat het me echt helemaal NIET zou boeien als ik afgewezen zou worden voor een toppositie bij een multinational vanwege het openlijk praten over mentale gezondheid. Sterker nog: dan zou ik heel erg blij zijn.

Deze week – de week van de mentale gezondheid – wil ik even benadrukken dat het me echt helemaal NIET zou boeien als ik afgewezen zou worden voor een toppositie vanwege het openlijk praten over mentale gezondheid. Sterker nog: dan zou ik heel erg blij zijn.

Jarenlang heb ik aandacht voor rust, regelmaat en balans als zwak gezien. Als aanstellerij. Als 'doe niet zo laf, werk gewoon wat harder en slapen doe je wel als je dood bent.'

Jarenlang heb ik 'in vier maanden mezelf kapot werken' met '8 maanden revalideren' afgewisseld. Iedere keer overtuigd zijnde van dat ik nu wél echt wist waar het door kwam.

En jarenlang bleef ik focussen op wat verstandig was. Op dat wat in het verlengde lag van het pad waar ik ooit op was gestart. Omdat dat slim was en aanzien verdiende. Doch steeds harder vallende en minder goed opstaande.

• Pas op mijn 30e realiseerde ik me dat ik mezelf altijd had weggecijferd.

• Pas op mijn 31e realiseerde ik me dat ik eigenlijk in het verkeerde vakgebied zat.

• Pas op mijn 32e ben ik écht gaan ontdekken waar ik wél blij van word.

• Pas op mijn 33e ben ik door gaan hebben waar ik (niet) van aanga en dat ik überhaupt grenzen heb.

Het heeft me meer dan 30 jaar gekost om me te realiseren dat 'selfcare' geen vies woord is en dat 'jezelf leren kennen' niet alleen niet zweverig is, maar retebelangrijk. Het heeft me net zo lang gekost om te realiseren dat negatieve emoties wegstoppen écht niet leidt tot beterschap en dat puur doen wat verstandig is niet duurzaam is.

En in die tijd – waarin ik op den duur geen zin meer had om wakker te worden – heb ik één ding heel erg gemist: herkenbaarheid. Medestanders. Openheid. Het gevoel dat ik niet de enige was in de wereld bij wie het allemaal maar niet wilde lukken.

In die tijd – waarin ik op den duur geen zin meer had om wakker te worden – heb ik één ding heel erg gemist: herkenbaarheid.

En dat wil ik anderen nu graag bieden.

Met veel eerlijkheid, detail en ja, soms een bikinifoto.

Als dat betekent dat ik geen CEO van Shell meer kan worden: so be it.

Last time I checked hadden zij niet als belangrijkste doel om te voorkomen dat mensen uit de samenleving vallen omdat ze niet goed op hun plek en in hun vel zitten. Hadden zij niet als missie om burnout en eetstoornissen te helpen voorkomen of overwinnen.

Dus dan heb ik met dat lot complete vrede.

--

*M'n pa heeft ook aangegeven blij te zijn met meer inzicht in mijn hoofd en beleving, hoor, maar dit zinnetje is heel goed blijven hangen.