Gelukkig

“Ben je gelukkig?”

Dat is de vraag die gisteren op het labeltje van mijn theezakje stond. Niet de gebruikelijke ‘Waar zou je niet zonder kunnen?’ of ‘Wat is je favoriete herinnering?’, maar ‘Ben je gelukkig?’ Poe. Wat een vraag…

Zonder dat ik er erg in had, borrelde er een volmondig ‘Ja.’ in me naar boven… Die zag ik niet aankomen.

Als ik dit theezakje anytime vóór de afgelopen weken gepresenteerd had gekregen, had ik denk ik niet dit antwoord kunnen geven. Ben ik eerder gelukkig geweest? Heb ik eerder de rust gevoeld die ik nu voel en ervaar als geluk? Is dit eindelijk geluk?

"Is dit eindelijk geluk?"

Was geluk niet het opgegroeid zijn met welvaart? Was geluk niet het altijd hebben van iemand die 100% achter je staat? Was geluk niet het hebben van zes vinkjes en het niet bewust missen van de zevende?

Was het niet onterecht dat ik overspannen raakte terwijl ik het altijd zo gemakkelijk had? Was het niet onterecht om me ongeaccepteerd te voelen terwijl ik nog nooit ben afgewezen? Was het niet stom om altijd alleen maar anderen te helpen en zelf nooit om hulp te vragen?

Ja, dat was stom. Want zo blijf je lopen voor anderen. En als je blijft lopen voor anderen, weet je niet wat je eigen pad is. En als je niet weet wat je eigen pad is, kan je geen grenzen aangeven. En als je geen grenzen aangeeft, lopen mensen er per definitie overheen. Inclusief jezelf. Hoe bevoorrecht je ook bent. Eindelijk snap ik het.

Dus sinds kort ben ik klaar met het belopen van andermans paden; ik ben gestopt met standaard ‘ja’ zeggen en ben begonnen eindelijk gebruik te maken van de ruimte die me gegund is, zonder die vol te stoppen met andermans problemen. Ik heb mezelf bevrijd. En blijkbaar maakt dat gelukkig.

(Eigen afbeelding, @fordesignpurposes.) Geen klavertje vier, maar het doet me er wel steeds aan denken. 🍀