Fysieke of mentale gezondheid eerst?

Ik zie er goed uit, denk ik terwijl ik mijn gezicht en haar inspecterende mijn handen was. Vanochtend had ik geconstateerd dat ik weer even wat voller ben, maar ik kan wel zien dat ik er toch goed uit zie. De chronische vermoeidheid is er na de korte nacht niet minder op geworden, en waarschijnlijk heeft de gezichtscreme met een kleurtje erin vanochtend het grootste verschil gemaakt, maar, ik mag er echt wel zijn vandaag. 

Ik voel me ook goed. Mentaal. Zoals ik deze week tegen iedereen blijf zeggen die me vraagt hoe het gaat. “Hey! Hoe is’t?” “Ja….. goed hoor,” antwoord ik dan terwijl ik een denkend en steeds tevredener wordend gezicht trek alsof er iets positiefs langzaam in me opdoemt. “Ja, gaat wel lekker eigenlijk,” glimlach ik dan steeds. Afgemaakt met een knipogende “mentaal dan.”

En dat is de belangrijkste learning die ik heb opgedaan de laatste tijd: je kunt er fysiek zo goed mogelijke aan toe zijn en er geweldig uit zien, je kunt financieel en qua ideaalplaatje alles ‘voor elkaar hebben’... Als je mentaal in de knel zit, zal je niet zonder te liegen kunnen antwoorden dat het goed gaat. 

Andersom blijkbaar wel. 

Ironisch genoeg heb ik nooit de Acceptance and Commitment Therapy kunnen accepteren. Maar sinds ik afgelopen weken mezelf aan het aanleren ben om vrede te hebben met wanneer dingen niet helemaal lukken zoals verwacht, gehoopt of gepland, gaat het belachelijk veel beter. Ik ben nog steeds fysiek belachelijk moe, en ja, dat is belachelijk frustrerend, maar nu ik mezelf toelaat dat ‘te accepteren’, voel ik me eigenlijk wel okay. 

En de rust die dát brengt, geeft weer energie om aan het fysieke te werken. 

Het is die rust die ervoor zorgt dat ik op een ‘vollere’ dag naar mezelf kan kijken en denk: ja, ik zie er goed uit.