Zó erg vond ik de opmerking dat ik geen CEO van Shell meer zou kunnen worden.

Praat. En deel. Dit heb ik ervan geleerd.

Dit leerde ik – als hypocriet – door mezelf letterlijk en figuurlijk bloot te stellen.

Kerststress lijk ik gewoon niet meer aan te kunnen doen. Dat is goed toch? Of...

Jezelf kunnen zijn is van levensbelang. Ik denk dat één vraag erg belangrijk is om dit mogelijk te maken.

Waarom doe jij wat jij doet?

Niets voelen is een beschermingsmechanisme. Maar wat als je het te lang doet?

Ik wil me kwetsbaar opstellen. Maar is 'mijn taboe' wel echt een taboe?

Poe, hoe was het dan met me geweest als ik níét als waterrat was opgegroeid? Dit is wat onderzoekers zeggen en wat mijn conclusie is.