Voelen

‘Maar wat VOEL(de) je?’ werd mij door elke therapeut en psycholoog in de afgelopen 5 jaar gevraagd.

‘Niks,’ bleef mijn antwoord.

Mijn laatste coach pakte het iets anders aan. Zij vroeg mij tijdens onze intake – waar ik absoluut geen zin in had omdat ik niet WEER opnieuw bij het begin wilde beginnen – hoe ik omging met geruzie thuis. HOE ik ermee omging. Niet WAT ik voelde.

Ik dacht terug. Als we aan de eettafel zaten en mijn ouders gingen weer eens los over initieel de kleinste – maar later ook hele grote – dingen, voelde ik niets. Maar ik DEED ook niets.

Ik onderging.

Sloot me af.

Totdat we weer leuke dingen gingen doen.

Ook als het zoveelste expatvriendinnetje weer naar Nederland vertrok, sloot ik me af. Van het overlijden van mijn broertje weet ik helemaal niets meer, hoewel ik net zes jaar was geworden. Oud genoeg om me dingen te herinneren. Ik moet mezelf daar ook afgesloten hebben. Misschien begon het daar?

Niets voelen en me afsluiten, dat doet mijn brein sindsdien automatisch. Dit is wat ik heb geleerd. Zo heb ik overleefd.

Maar ook mezelf opgebrand. 💡

Doordat ik niet heb leren luisteren naar mijn gevoel, heb ik er ook niet op kunnen sturen.

En J*Z*S, wat is dat blijkbaar belangrijk.

Dus ik probeer het nu. Steeds vaker. Om te luisteren naar het zéér vage geknaag dat héél ver in mijn achterhoofd of maag aanwezig is. Te VOELen wat dat doet met me, en daar vervolgens naar te handelen.

En ik kan zeggen:

Het voelt niet altijd goed

Het is niet altijd fijn

Maar handelen naar je gevoel

maakt pijn vaak korte(re)-termijn.

De learning in zes woorden.