Waterballet

Terwijl ik in de koele, Oostenrijkse buitenlucht aan een splinterrijke picknicktafel zit, voel ik de warmte van zowel een waterig zonnetje, als een klein krullenbollenhondje dat zich nu al een halfuur op mijn schoot thuis voelt. Zijn baasjes zijn een stuk wandelen met hun andere, minder bange pluizenbol en daardoor heb ik vandaag een heerlijk middagje me-time, inclusief deze schattige, schuwe schootwarmer.

Glurend naar het glooiende groen, hoor ik vooral het rustgevende geruis van de kabbelende beek die langs de stevige tafel stroomt. Het blijkbaar populaire bergpaadje langs dit sussende smeltwater, is nu al een tijdje hikerloos. Dus afgezien van een incidenteel zuchtje van mijn kroelige, krul-rijke kruikje, hoor ik al even niets anders dan het geluid van puur waters geweld.

Met gesloten ogen bedriegt mijn brein me echter. Dan hoor ik werkelijk wervelende wind naast het wilde water. Maar iedere keer dat ik opkijk, hangen alle takken stil. Het voelt als een geanimeerd spelletje Anna-Maria-Koekoek: ik tel af met mijn doppen dicht, hoor het hevige geritsel van bewegende bomen, en wanneer ik mijn ogen open, staan ze roerloos – beter dan de menig kind waar ik het spel ooit mee speelde. Toch gaat het gewelddadige geluid door.

Kijkend kan ik verklaren dat de bronnen de beekjes zijn, die langs beide zijden van het huis glijden en zich verderop samenvoegen. Beeldloos blijft mijn brein de werkelijkheid vervormen naar een wild gewaai. Een concept dat ik sinds mijn kindertijd goed ken.

Ik denk plots aan het smoezen over imposter syndrome en het oreren over onterechte onzekerheid. Het jezelf welke waardering dan ook niet waard wanen en succes toekennen aan samenspel. Ik vertelde een vriendin hoe godvergeten goed ze is, hoe moedig en hoe mooi. Het bizarre bleek: met ogen open was haar waarde haar wel degelijk duidelijk. Gesloten schoot ze terug naar vroegere tijden, waar ze mateloos moest motiveren en nooit genoeg neigde te zijn. Dat is wat ze leukweg op lage leeftijd leerde. Dat was haar wilde gewaai.

Dus lieve vriend(in)(nen), in ‘t kort gezegd:

Als je jezelf

weer opzij zet,

denk dan:

de wind

blijkt soms

een waterballet.