Taboe

Ik voel me een beetje… awkward? Ja, uhuh, okay, naast dat ik inderdaad af en toe een beetje awkward ben, bedoel ik denk ik eigenlijk te zeggen dat ik me een beetje teneergeslagen voel. Én een beetje bemoedigd. Tegelijkertijd. Een beetje awkward dus.

De intro van de podcast die ik nu aan het luisteren ben, luidt namelijk dat door taboes te doorbreken, door het onbespreekbare bespreekbaar te maken en door de juiste tools en mindset in te zetten, een droomleven voor iedereen mogelijk is. Ook al ben je met 5-0-achter begonnen.*

Mooi.

Nu zou ik me teneergeslagen kunnen voelen doordat ik eenzelfde insteek in gedachte had voor mijn eigen schrijfwerk en misschien ook wel podcast ooit. Maar dat is het niet. Dat is juist iets dat me bemoedigt: blijkbaar is hier behoefte aan. Iedereen heeft een andere insteek en eigen ervaringen, en zoals er meerdere merken wasmiddel bestaan, kan er prima nog een smaakje taboebespreking bij.

Maar is ‘mijn taboe’ wel zo taboe?

Na het in deze podcast horen van verhalen over mishandeling, verwaarlozing en verkrachting, vind ik het lastig om over de mogelijke redenen van mijn burn-out, eetstoornissen en laat-gediagnosticeerde ADHD te vertellen zonder me een aansteller te voelen. Vooral gezien ik juist met 5-0 vóór begonnen ben.

Daar zit die teneergeslagenheid dus in: hoe vaak ik wel niet heb gehoord dat rijkeluiskindjes niet mogen klagen ‘omdat ze toch altijd alles krijgen wat ze willen’ en ‘omdat papa toch wel gewoon alles fixt’ en dat ze ‘geen idee hebben hoe de echte wereld in elkaar zit’. Tuurlijk zit daar soms iets in, en ja, meer vinkjes** hebben maakt een hoop dingen gemakkelijker – bewust of onbewust –, maar diezelfde vinkjes bieden écht geen garantie dat het goed met je gaat. Sterker nog: volgens mij zorgen ze ook dikwijls voor problemen. ‘Maar daar mogen we het niet over hebben.’

Ha, heb ik blijkbaar toch wel echt een taboe te pakken.

–

* Podcast (van) Open Up with Alice

** De Zeven Vinkjes van Joris Luyendijk: wit, man, hetero, gymnasium of vwo, universiteit, minimaal één welgestelde ouder, minimaal één in Nederland geboren ouder.

"Zo'n zwaar leven."