Koudwatervrees

Eentje uit de inmiddels 'oude doos'. Van 29 juni 2022. (Pré-Schrijversacademie.) Toen ik net weer – voor de vierde en laatste keer – was uitgevallen. Een gigantisch realisatiemoment dat een hoop voor mij veranderd heeft in de tijd daarna.

“Koudwatervrees.”

Dat is de term die me vandaag in de Noordzee deed springen.

Ik vraag me de laatste weken af waarom ik zo passief ben. De kat uit de boom kijk. Ondersteun en niet onderneem. Meewaai met de winden die er waaien.

Ik dacht terug aan een post die ik vandaag langs zag komen. “I wondered how I ended up with this anxiety disorder, when I realised I was brought up with a mom that told me that ‘if I would swim after eating, I would die’.”

Is dat nou ook gewoon op mij van toepassing?

Ik heb altijd alles gemogen. Ik werd wel altijd bij alles op de hoogte gebracht van de mogelijke consequenties. Zodanig dat ik zelf de beslissing kon maken of ik iets niet wilde doen of wel. Vaker was het uiteindelijk niet dan wel. Ik was ontzettend braaf. Ik had geen zin in de slechte consequenties. Maar is dat nou doorgeslagen en heb ik daar nu nou nog steeds last van?

Ik heb altijd alles gemogen, maar had nooit zin in de slechte consequenties. Daardoor deed ik uiteindelijk vaker dingen niet dan wel.

Ja, ik realiseer eigenlijk van wel. Ik heb ontzettend veel mogelijkheden gepresenteerd gekregen. Ben ontzettend ‘privileged’ om het maar zo te zeggen. Maar ben nooit, maar dan ook nooit, uit mijn comfortzone gekomen.

Blijven bij wat je kan. Blijven bij wat je kent. Nouja… ik houd wel van veel nieuwe dingen ontdekken… als de risico’s maar laag zijn!

Ik leefde me weer in in het meisje dat op 10-jarige leeftijd in tranen op ski’s bovenaan een rood/zwarte piste stond in de ‘privéles’ met de instructeur en een 10-jarig jochie, waarvan dat gelijk-leeftijdige jochie zichzelf steeds zonder na te denken van alle afgronden af wierp. Het resultaat? Hij heeft minstens 10 keer op de grond gelegen en had de tijd van zijn leven; ik ben maar 1 keertje gevallen en vond het verschrikkelijk. Het was zo gevaarlijk!

Hij heeft minstens 10 keer op de grond gelegen en had de tijd van zijn leven; ik ben maar 1 keertje gevallen en vond het verschrikkelijk.

Ik stond met deze gedachten met mijn voeten in het koude water van de Noordzee, kijkende naar de paar mensen in het water.

Geboren en getogen zijnde op Curaçao, zijnde de volwassen versie van het meisje dat ooit op vakantie in Nederland over deze zelfde zee zei ‘ieuw, dit water is vies,’ dacht ik: Jeetje, oprecht, wie gaat er nou voor de lol in deze temperaturen zwemmen?!?!

And then was when it hit me: koudwatervrees. Comfortzone. Het was zoveel aangenamer om het niet koud te hebben.

And then was when it hit me: koudwatervrees. Comfortzone. Het was zoveel aangenamer om het niet koud te hebben.

Toen voelde ik mijn voeten wennen aan de kou. Die hadden al even doorgezet. En ik realiseerde: fuck it. Ik moet NU beginnen uit die comfortzone te komen. Let this be the start of a new me.

Let this be the start of a new me.

Een paar minuten later was ik een van die paar mensen in het water.

En het was heerlijk.