Klaar met symptoombestrijding

Ze maakt met haar vingers typ-bewegingen in de lucht boven haar toetsenbord terwijl ze me vertelt dat ze me zometeen een formulier toestuurt. Daarmee kan ik dan zelf een afspraak maken voor een bloedonderzoek. 

Ik zucht van verlichting en voel de wanhoop die me gisteren overnam met dit gebaar veranderen in een gevoel van vastberadenheid. We gaan er eindelijk wat aan doen. We gaan het eindelijk oplossen. Deze huisarts wuift niet zomaar mijn ongemakken weg. 

Dan bekruipt me de gedachte of het misschien aan mij gelegen heeft. Dat ik te snel was om jarenlang slechts symptoombestrijders te accepteren. Om in te stemmen met het maar wéér een paar weken tevergeefs wachten om te kijken of het vanzelf over zou gaan. Dat ik te moe was om in te gaan tegen de vragen of het misschien aan mijn slaap, stress of beweging zou liggen.

Was ík het misschien, die al die tijd haar eigen klachten niet serieus genoeg nam? Was het de samenleving die veel te veel onderwerpen te taboe vindt, om dagelijkse dingen waar veel mensen last van hebben maar gewoon niet te bespreken? Of was het het zorgsysteem dat geijkt is op mannen en zodanig weinig tijd per patiënt toestaat, dat het zoeken naar de grondoorzaak van problemen pas de laatste stap is?

Ik vermoed ‘all of the above’. En daar ben ik nu klaar mee.

Ik ben klaar met het leven met klachten alsof ze erbij horen. Ik wil geen symptoombestrijding meer. Ik ga op zoek naar de grondoorzaak.