Caribische studenten helpen: poging N+1

Kijk haar zitten dan. Een comfortabel levend, wit, graag-pratend tweedejaars-studentje dat veilig in haar studiootje, met voeten op de stoel en een kop thee naast zich, aan de wereld zit te vertellen hoe zij haar overstap van Curaçao naar Nederland heeft ervaren. Een lastige overstap met veel om op te letten en aan te wennen. “Superstoer dat je zo alleen naar een ander land bent verhuisd! Vond je dat niet moeilijk?!” Ik hoor het veel mensen direct weer zeggen en vragen. Mua, het was een hoop gedoe, maar het was niet moeilijk. Voor mij dan. Van wat ik me herinner. Oja, ik was dat studentje.

Alleen verhuizen naar een ander land was een hoop gedoe, maar niet moeilijk. Voor mij dan.

Als ‘yu di korsou’ (‘kind van Curaçao’, ofwel ‘geboren en getogen Curaçaoënaar’) droeg ik in 2011 al bij aan het project ‘Van Curaçao naar Leiden’, een initiatief van de universiteit met als doel om de uitval van Caribische studenten te verminderen. Twee jaar later – net als het geval is bij de meeste gesubsidieerde projecten – werd het project gestopt. Er was niet genoeg animo. De evenementen die georganiseerd werden, werden onvoldoende bezocht. De hand die werd uitgestoken, werd niet gegrepen. Aldus de Leidse organisatie.

Nu – ruim twaalf jaar later en meerdere lokale pogingen verder – wordt er koninkrijksbreed een nieuwe beurs in het leven geroepen. Eentje die het studiesucces van Caribische studenten zou moeten verbeteren. Omdat zeven van de tien Curaçaose jongeren (het grootste aandeel van de Caribische studenten) het blijkbaar nog steeds niet redt in het Nederlandse. En hoe doen ze dat? Door het voor (een subgroep van 120 man van) alle studenten uit het koninkrijk mogelijk te maken ergens anders in het koninkrijk of Europa te proefstuderen. Allemaal. Niet alleen de Caribische studenten. Klinkt als een topplan.

Toen ik meer dan een decennium geleden met mijn jonge, onschuldige koppie mijn ervaringen deelde op YouTube, was ik me al bewust van wat er fout ging. Ikzelf had het namelijk – als sociale koninkrijksemigrant van Nederlandse ouders, die de taal goed beheerste, de Nederlandse cultuur ietsje meer had meegekregen en het me kon veroorloven om een studio in het hartje van een studentenstad te krijgen – een stuk minder moeilijk dan de andere ‘kinderen van de eilanden’. Ik had misschien wel moeite met fietsen en een gigantisch vooroordeel over individualistische, drukke en asociale Nederlandse mentaliteit, maar doordat ik wel vaker in dit koude kikkerlandje was geweest, waren triviale dingen als het reizen met de trein me niet onbekend, vond ik de kou eigenlijk wel lekker en was de cultuurshock niet AL te groot. Dat gold zeker niet voor iedereen.

Dat ik al wel eens in Nederland was geweest, hielp enórm. Niet iedereen had en heeft die luxe.

De meeste studenten die van de Cariben naar Nederland verhuisden, deden (en doen) dat met de hulp van verschillende organisaties die ondersteuning bieden bij een hoop van ‘het geregel’. Van de inschrijving bij de gemeente tot aan huisvesting. Daar lag echter de crux. Studenten werden vooral bij elkaar geplaatst buiten de studenten- en studiesteden. Caribische studenten die in Leiden gingen studeren werden samen in huizen in Den Haag geplaatst. Ver van de universiteit en ver van de studentenverenigingen. Ver van ‘waar het gebeurde’. En als je niemand om je heen hebt die de omgeving en ‘way of living’ kent, blijf je hangen in het onbekende. Blijf je oncomfortabel. Blijf je vasthouden aan die vooroordelen en ongemakken. Geen wonder dat deze studenten niet konden (en blijkbaar kunnen) aarden!

Dus ja, ik geloof heel erg dat het eerder kennismaken met Nederland een hoop verschil kan maken. Ik vind het heel fijn dat er geld wordt uitgetrokken voor een paar studenten om dit te kunnen doen. Om dit te testen. Maar gaan we het studiesucces van Caribische studenten in Nederland echt verbeteren als we van hetzelfde geld Nederlandse jongeren verzorgde tripjes naar het strand gaan aanbieden?

Kijken hoe lang die realisatie dit keer duurt.