Klagen

Jente en Marco, een fris uitziend, niet zichtbaar verhit melkmuilenstelletje uit de Hoeksche Waard, staan trots met hun hélemaal zelfgekochte roze parasolletje te pronken in een artikel van de NOS. Hun romantische kampeervakantie werd genadeloos genaaid door de niet uit te houden Zuid-Franse hitte, en de eigenaren van hun camping hadden toen óók nog het lef om hen – naast een verkoelend zwembad en gratis drinkwater – niet genoeg schaduw te bieden. Daardoor hebben ze helemaal zelf een uitermate instagrammable zonneblockertje moeten kopen en rustige tripjes naar de geaircode supermarkt moeten maken. Poe. Ik snap wel dat ze vertrokken zijn.

Dappere boscampeerder Willem, die dezelfde hoeveelheid graden als de verslagen pups moest doorstaan (en toch bleef!), deelde over hun situatie de zeer inspirerende woorden: ‘Je mag niet klagen, hè?’ En daar heb je eigenlijk wel gelijk in, Willem. Daar heb je wel gelijk in. Je moet alleen wel snappen dat het voor zo'n poezig stelletje erg lastig is om niet te klagen als je je maandenlange schoolvakantie vrijwillig besluit in te korten, terwijl hordes mensen in je koele thuisprovincie geforceerd moeten chillen op een cruiseschip, gratis mogen eten en ze nog zakgeld voor ondergoed krijgen ook. Het is ontzettend lastig om dan niet te klagen. Zeker als je verdomme zélf een parasol hebt moeten kopen.

Het is lastig om niet te klagen als je verdomme zélf een parasol hebt moeten kopen.

Maar nee, okay. Je had ook geboren kunnen worden als een giraf zonder vlekken. In de schijnwerpers en alleen. Alsof je een verkiezing hebt gewonnen zonder enkele tegenstander. En stel je je eens voor dat je dan ook nog eens ‘klimaatpaus’ wordt genoemd. Dat mensen steeds denken dat je voor de lol minderjarige klimaatjes seksueel bejegent. (Of zou je dan klimaatrömer genoemd worden?) En dat terwijl je er als lijsttrekker van het kersterige Rood/Groen ook nog eens écht uitziet als een nu mutsloze kerstman, die gedwongen zijn’ jolig rood’ moest inwisselen voor ‘zakelijk blauw’ vanwege het smelten van zijn thuisfront. Dát had je ook kunnen overkomen.

Toch vind ik het ook moeilijk om niet te mogen klagen, hoor. Heb ik hier de hele zomer saai als vrije dertiger in mijn koele, afbetaalde koophuis moeten zitten, zonder van mijn dakterras te kunnen genieten vanwege de regen, terwijl anderen gratis gehuisvest werden in mooie schepen aan zee, enerverende kabelbaanritten met prachtig uitzicht mochten maken en spontaan, gepassioneerd werden gezoend door machtige mannen. Pff.

Misschien moet ik voor wat sensatie toch ook maar eens machtige mannen opzoeken. Een leven van Passie, Power en Privéjets. Die laatste hebben airco, toch? Want als ik Jente en Marco mag geloven is dat de sleutel tot een fijne vakantie. Waar zou je dan nog over kunnen klagen?

Blijkbaar had ik een eigen foto van een moment dat ik een paraplu moest inzetten tegen de brandende zon. Mocht inderdaad niet klagen.

Voetnoot:

Dit stuk kwam voort uit de opdracht om een column 'à la Youp' te schrijven.