Wachten

Ik ben ontzettend slecht in wachten. Zeker als het om eten gaat. Ik weet alleen niet zeker of dat aan het wachten of aan het eten ligt.

Never mind.

Net nadat ik deze eerste zin schreef, realiseerde ik me dat ik het warm had en stond ik op om mijn trui uit de doen. Halverwege het uitdoen van mijn trui, realiseerde ik me dat de terrasdeur nog dicht was en dat ik die eerst open moest doen. Met de trui nog half over mijn hoofd, deed ik de deur open en liep ik terug naar mijn bureau. Ik deed mijn trui uit en voordat ik die weglegde of ging zitten nam ik een hap van de pizza die ik net mee naar boven had genomen.

Misschien weet ik toch wel waar het aan ligt.

Ik krijg direct flashbacks naar het met m’n broek op de knieën de badkamer afstoffen, de impromptu verkleedfeestjes tijdens het uitzoeken van m’n oude kleding en het uithoren van chatGPT over de effecten van hormonen op dopamineregulatie terwijl ik eigenlijk achter m’n computer ging zitten om een SUP-yoga-les te boeken.

Yep. Het ligt niet (alleen) aan het eten. En het heeft een naam. Volgens mij rijmt het op schmimpulsiviteit.

Datzelfde op-schmimpulsiviteit-rijmende verschijnsel dat er net voor zorgde dat ik blijkbaar tóch níét een stuk schreef over ‘het afleiden van jezelf met nuttige dingen zodat het wachten op iets niet alleen dragelijker, maar ook voldoenender wordt’.

Ach. De pizza is in ieder geval alweer op.