Nee.

Het is bijzonder hoe we een van de woorden die we als peuter – tot groot ongenoegen van onze ouders – maar al te graag riepen, als volwassenen soms erg moeilijk vinden om te gebruiken. Drie letters, die we ooit gemakkelijk inzetten als protest tegen groenten, douchen of naar bed gaan, durven we nu vaak niet te noemen als we gevraagd worden om over onze grenzen heen te gaan. Extra uren draaien op werk, gaan stappen terwijl we veel te moe zijn, of weer onze studietijd verplaatsen omdat er een kaartje over is voor een middagvoorstelling. ‘Beter voor de zaak’, ‘fear of missing out’ of ‘zonde van het geld’. Wat het excuus ook is, ‘nee’ is vaak toch gewoon het gezondere antwoord.

Tuurlijk moet je niet altijd in je comfortzone blijven zitten en moet je op sommige dingen hartstikke hard ‘ja’ zeggen. Op die kans om in het buitenland te werken omdat je daar altijd al van droomde, op de uitnodiging om 50 kilometer over een strand te lopen omdat het je al jaren niet lukt om met de vierdaagse mee te doen, op die net wat duurdere opleiding waar je al heel lang naar hunkert, omdat je daar stiekem meer mee zou willen doen. Als het bijdraagt aan je doelen of wensen, en het niet schadelijk is: ga ervoor.

Heb je geen doelen of wensen voor jezelf geformuleerd? Doe dat dan eerst. Stiekem weet je namelijk wel waar je goed op gaat. En waar niet op. Dus wat zeggen we de volgende keer dat je een vraag krijgt om iets voor jezelf opzij te zetten voor een ander, of om iets te doen wat tegen je gevoel en doelen ingaat? N… ja, goedzo: ‘Nee.’

De kunst van het nee-zeggen. Het is even oefenen, maar dan heb je ook wat.