Kan ik dit delen? (Part 2)

In The Marvellous Mrs. Maisel geeft een man aan niet bij zijn vrouw te kunnen (willen) blijven als zij stand-up comedy gaat doen (spoiler, sorry) (ach, het is aflevering 1 of 2) (wel een aanrader overigens), omdat hij niet het onderwerp van ridicule wil zijn. Omdat hij wil dat zijn leven dat van hem blijft en niet dat van duizenden anderen.

Ik begrijp het. Toch maken herkenbare situaties de beste teksten. Op het moment dat iemand zich in kan leven in wat je vertelt en mee kan leven met wat je beschrijft, is je verhaal geslaagd. (Persoonlijk én professioneel.) En hoe meer emoties die herkenbaarheid opwekt, hoe geslaagder.

Rauwe verhalen gaan alleen niet altijd over jou alleen. Wanneer je schrijft over de gevolgen van burn-out, eetstoornissen of depressie, dan schrijf je over jezelf. Dan ben jij de enige die de potentiële consequenties van je openheid hoeft te accepteren. Schrijf je over je opvoeding, onveilige werksituaties of een (beëindigde) relatie, dan betrek je anderen.

Die emoties kunnen net zo rauw zijn. Soms misschien wel rauwer. In ieder geval razend herkenbaar en ontzettend leerzaam, dus eigenlijk zonde om niet te delen.

Maar kan je daartoe mensen zomaar mee je boot in sleuren? Ongeacht of die drijft of zinkt? Heen en weer wordt geschud door wilde golven of in kalme wateren komt te dobberen?

Nee, niet zomaar, niet direct, wacht even

Gun het de ander, ze een stem te geven

Laat emoties bedaren, het momentum weer varen

Want je kiest tussen een verhaal en een leven.

Onder de studenten van de Schrijversacademie heerste bij velen de vraag: ‘Kan ik dit wel delen?’ Het antwoord was meestal: ‘Jazeker! Doen! Tenzij...’