(Niet) netwerken

Enthousiast in gesprek over bloggen, boeken uitgeven en redigeren, sta ik afgelopen zaterdag met een biertje in mijn hand in een van de prachtige zalen van De Zalen van Zeven in Utrecht. Met bijna tachtig (ex- en aspirant-) studenten hebben we net een inspirerend programma van de Schrijversacademie gevolgd en nu is het tijd om de ‘collega’s’ te leren kennen.

Wanneer mijn tweede gesprekspartner haar laatste slok neemt en aankondigt naar huis te gaan, draai ik me om en ik weet niet wat ik zie. Waar ik verwachtte nog een volle zaal te zien met meerdere groepjes waar ik weer bij aan zou kunnen sluiten, kijk ik nu naar een lege zaal met daarin een handjevol bezoekers dat aanstalten maakt om hun jas te pakken. Ik kijk verward naar mijn horloge… 15:54…

‘De borrel duurde toch tot 17:00?’

‘Yep.’

‘…’

Dus een uur – laat ik even benadrukken: een UUR!! – voordat de – gratis* – borrel afgelopen was, was iedereen weg. Iedereen behalve de organisatie. En ik dus.

Het was zeker niet de eerste keer dat ik als een van de laatsten op een feestje was. Sterker nog: ik heb héél vaak evenementen met de organisatie, hosts of het barteam afgesloten, waarbij ik altijd nog even netjes hielp met opruimen, en/of met een groepje nieuw-opgedane-kennissen een after pakte. Het was wél de eerste keer dat dit gebeurde zonder een groot deel van de bezoekers te hebben gesproken én zowaar een uur voor sluiting.

Zo zonde!

Als je anderhalf uur de tijd krijgt om nieuwe mensen te ontmoeten met een gedeelde interesse, waar je van kunt leren, mee kunt delen, je door kunt laten inspireren en misschien wel heel goed mee kunt klikken, waarom zou je dan vrijwillig tweederde van die tijd laten schieten?

Als je anderhalf uur de tijd krijgt om nieuwe mensen te ontmoeten met een gedeelde interesse, waar je van kunt leren, mee kunt delen, je door kunt laten inspireren en misschien wel heel goed mee kunt klikken, waarom zou je dan vrijwillig tweederde van die tijd laten schieten?

Opgroeiende op netwerkborrels – wegens ondernemende ouders, niet door een kinderdrankprobleem – heb ik heel vroeg de waarde van connecties leren kennen. Ik heb in een science- en ondernemerswereld mogen ervaren hoeveel moois er voortkomt uit het bij elkaar brengen van mensen met gedeelde interesses en uitdagingen. Mede daardoor weet ik ook hoe waardevol het is om niet alleen op puur-businessvlak met anderen te klikken. Zeker als je samenwerkingen aan wilt gaan.

Daarom vond ik het zo jammer om te zien dat – ook al is de schrijverswereld een veel individualistischere – iedereen na een half uur al weg was.

Hadden ze het niet nodig? Zouden ze de waarde van het netwerken nog niet genoeg kennen? Had de dag, met veel input en inspiratie, deze veelal introverte groep al genoeg energie gekost en was iedereen er daarom vroeg klaar mee?

Of had ik als enige het über-efficiënt-telepathisch-netwerken-programma gemist, waardoor iedereen behalve ik oprécht klaar was. Dat kan natuurlijk ook.

Gelukkig ken ik de organisatie nu beter. Die zal ik daar de volgende keer dan maar even voor aan de mouw trekken.

* Bij de prijs inbegrepen, dus geen goed argument om niet te blijven ;)

Met nog een uur te gaan was de borrelzaal leeg... 🤯