Toch sneu

Ik betrap mezelf erop dat ik medelijden met hem heb. Hij, die me jarenlang slecht over mijn (non-) prestaties heeft laten voelen. Hij die – als je even ver terugredeneert – een van de (meerdere) oorzaken is van dat ik overspannen ben geraakt. Hij, die volgens persoonlijkheidstesten precies mijn tegenovergestelde is. Hij, mijn vader.

Net als – volgens de testen – alles in ons zijn, staan we blijkbaar ook recht tegenover elkaar als het gaat om ‘de zin van het leven’. Een paar weken terug kwam hij ineens met de uitdrukking ‘dat kinderen krijgen het toppunt van geluk is’. Dit vond ik raar, gezien hij zich nooit bemoeid heeft met mijn opvoeding, ik nooit iets mocht zeggen en hij nu alleen maar teleurgesteld is in wat ik (niet) doe. Maar ik snap het nu beter. De disbalans van die uitspraak over kinderen en geluk, ten opzichte van mijn beeld van hem als narcist, werd weer rechtgetrokken toen hij me gisteren vertelde dat het om zijn onsterfelijkheid ging. Door kinderen te krijgen word je onsterfelijk. Via hen leef je door.

Hij claimde ineens dat kinderen krijgen het toppunt van geluk zou zijn. Dit vond ik raar.

Met mijn redenering dat slechts de helft van jezelf doorleeft in je kinderen, en dat er door een halvering per generatie uiteindelijk niet zo veel van je overblijft, en dat je legacy in de vorm van je naam op een gebouw en veel in het nieuws te zijn geweest veel meer sporen achterlaat, leek hij het niet eens te zijn. Of te willen zijn. Het voelde bijna alsof ik hem met mijn redenatie vertelde dat Sinterklaas nooit bestaan had.

“Ja, maar ik had het ook anders moeten doen...” Huh? Die had ik niet zien aankomen. “Ik had ook meer kinderen moeten krijgen, dan had ik meer kans op het langer voortleven gehad.” Ah. Aww. Daar komt dat medelijden. Zijn nèt niet succesvol verborgen teleurstelling in zichzelf komt diep bij me binnen. Extra gezien de beelden en verhalen van mijn overleden broertje, te vroeg geboren zusje en andere miskramen even voorbij flitsen. Hij heeft echt zijn best gedaan. Maar het is hem niet gegund. En dan wil ik, zijn enige overgebleven kind, óók nog niet meewerken. Dat vind ik oprecht sneu voor ‘m.

"Zijn nèt niet succesvol verborgen teleurstelling in zichzelf komt diep bij me binnen."

Maar ik heb nèt geleerd om niet meer dingen puur voor anderen te doen, dus sorry paps. Probeer alsjeblieft blij te zijn met alles wat je zelf – en voor jezelf – hebt bereikt. Want dat is al best indrukwekkend. En ga ik ook proberen te doen.

(Eigen afbeelding, @fordesignpurposes.) Ieder hun eigen pad.