Toch sneu
- Frédérique de Paus
- Apr 25, 2023
- 2 min read
Updated: Oct 16, 2023
Ik betrap mezelf erop dat ik medelijden met hem heb. Hij, die me jarenlang slecht over mijn (non-) prestaties heeft laten voelen. Hij die – als je even ver terugredeneert – een van de (meerdere) oorzaken is van dat ik overspannen ben geraakt. Hij, die volgens persoonlijkheidstesten precies mijn tegenovergestelde is. Hij, mijn vader.
Net als – volgens de testen – alles in ons zijn, staan we blijkbaar ook recht tegenover elkaar als het gaat om ‘de zin van het leven’. Een paar weken terug kwam hij ineens met de uitdrukking ‘dat kinderen krijgen het toppunt van geluk is’. Dit vond ik raar, gezien hij zich nooit bemoeid heeft met mijn opvoeding, ik nooit iets mocht zeggen en hij nu alleen maar teleurgesteld is in wat ik (niet) doe. Maar ik snap het nu beter. De disbalans van die uitspraak over kinderen en geluk, ten opzichte van mijn beeld van hem als narcist, werd weer rechtgetrokken toen hij me gisteren vertelde dat het om zijn onsterfelijkheid ging. Door kinderen te krijgen word je onsterfelijk. Via hen leef je door.
Hij claimde ineens dat kinderen krijgen het toppunt van geluk zou zijn. Dit vond ik raar.
Met mijn redenering dat slechts de helft van jezelf doorleeft in je kinderen, en dat er door een halvering per generatie uiteindelijk niet zo veel van je overblijft, en dat je legacy in de vorm van je naam op een gebouw en veel in het nieuws te zijn geweest veel meer sporen achterlaat, leek hij het niet eens te zijn. Of te willen zijn. Het voelde bijna alsof ik hem met mijn redenatie vertelde dat Sinterklaas nooit bestaan had.
“Ja, maar ik had het ook anders moeten doen...” Huh? Die had ik niet zien aankomen. “Ik had ook meer kinderen moeten krijgen, dan had ik meer kans op het langer voortleven gehad.” Ah. Aww. Daar komt dat medelijden. Zijn nèt niet succesvol verborgen teleurstelling in zichzelf komt diep bij me binnen. Extra gezien de beelden en verhalen van mijn overleden broertje, te vroeg geboren zusje en andere miskramen even voorbij flitsen. Hij heeft echt zijn best gedaan. Maar het is hem niet gegund. En dan wil ik, zijn enige overgebleven kind, óók nog niet meewerken. Dat vind ik oprecht sneu voor ‘m.
"Zijn nèt niet succesvol verborgen teleurstelling in zichzelf komt diep bij me binnen."
Maar ik heb nèt geleerd om niet meer dingen puur voor anderen te doen, dus sorry paps. Probeer alsjeblieft blij te zijn met alles wat je zelf – en voor jezelf – hebt bereikt. Want dat is al best indrukwekkend. En ga ik ook proberen te doen.
Als reactie op dit en andermans persoonlijke verhalen, waarvan we niet zeker waren of we het wel wilden of konden delen, schreef ik aanvullend:
Kan ik dit delen
Denken wij
Ben bang om te schaden
Zegt ook zij
Het schrijven is
Een vak apart
Met open geest
En bloedend hart
Mooi geschreven
Goed bedoeld
Zo op papier
Nóg eens gevoeld
Herleefd wat je
Toen overkwam
Zodat ook zij
Meeleven kan
Maar wil je dat wel
Dat open boek
Het hardop denken
Het schriftelijk op zoek
Naar de waarheid
Van jou en mogelijk een ander
Met risico op vijand
En medestander
Op lof, op volgers
En mogelijk op haat
Je weet nooit welke
Kant het op slaat
Maar eerlijk zijn
Is…