Toch weer solliciteren bij Sinterklaas?

Terwijl ik fris gedoucht na het squashen mijn iPad en journal op de leestafel van de sportschool leg, wordt de hippe loungemuziek die al de hele ochtend speelt abrupt, mid-nummer, vervangen door een dance-remix van ‘Zie ginds komt de stoomboot’. We worden gepest, hoor, denk ik. Het blijft namelijk niet bij één nummer. Ik luister onvrijwillig en wat verbouwereerd verder. Wat ís dit?! Sinterklaas en Piet op de melodie van Euforia? Echt? En waarom nu al? Drie nummers later realiseer ik me ineens dat het vandaag ook echt al 5 december is. Ah.

In tegenstelling tot nu – jeez, wat gaat de tijd snel – leefde ik tot mijn zevende vol enthousiasme toe naar deze datum. Zo heb ik volgens mij oprecht ooit in juni al gevraagd of ik mijn schoen mocht zetten. Ging het me dan om de kadootjes? Ja, waarschijnlijk wel. Onder andere. Verwend kreng dat ik was, kreeg ik de eerste decemberdagen namelijk al dagelijks kleine en lekkere dingetjes in de schoen, om vervolgens op de vijfde óók nog eens een gigantische zak met cadeautjes geleverd te krijgen.

Ging het schoenzetten me om de cadeautjes? Onder andere.

Toch ging het me blijkbaar om meer. Ik hield ontzettend veel van paarden en vond het dan ook een eer om Schimmel te helpen voederen met de schaaltjes water en de appels en wortelen die ik in mijn schoen propte. Dat beestje werkte dan ook erg hard voor Sint en de Pieten. En dat wilde ik óók heel graag doen. Zo heb ik ooit het fruit voor de vierbener vergezeld met een briefje voor Sinterklaas, om te solliciteren voor de Pietenacademie. Naast dol op paarden, was ik namelijk ook dol op turnen. En optreden. En wat wilde ik graag, net als de Pieten, bij de aantocht meedoen met het doen van kunstjes en dansjes terwijl iedereen stond te lachen en klappen! Wat leek me dat tof!

Totdat het bleek dat ik eigenlijk heel bang was. Voor onvoorspelbare paarden en voor te moeilijke kunstjes. En voor het verlaten en het teleurstellen van mijn ouders. Na heimwee bij het zoveelste logeerpartijtje en de realisatie dat school toch ook wel heel erg belangrijk was, heb ik dus maar weer een briefje in mijn schoen gestopt. Dit keer met de terugtrekking van mijn kandidaatstelling. Dat ik me had bedacht. Ik ‘wouw’ toch geen Piet meer worden.

Wat wilde ik graag meedoen met het doen van kunstjes en dansjes terwijl iedereen stond te lachen en klappen! Totdat ik te bang bleek.

Ik snap het nog steeds niet. Het meisje dat toen al zó graag op een podium stond – voor velen de grootste nachtmerrie – was zó bang voor al het andere. Kwam dat door mij? Kwam dat door het feit dat ik altijd voor alle mogelijke risico’s van ALLES gewaarschuwd werd? Was ik echt bang? Of had ik gewoon héél vroeg afgeleerd om risico’s te nemen?

Was ik echt bang? Of had ik gewoon heel vroeg afgeleerd om risico's te nemen?

Ruim twintig jaar later, en minimaal één burnout verder, realiseerde ik me (pas) dat ik koudwatervrees had. Letterlijk een vrees voor koud water – niet raar voor een eilandmeisje –, maar ook voor het buiten mijn comfortzone treden op elke andere manier. Terwijl die comfortzone eigenlijk helemaal niet zo comfortabel was. Die comfortzone was verstandig. Die comfortzone was gericht op doen wat er verwacht en gevraagd werd. Op het stampen van de tafels en spellingregels in plaats van het volgen van mijn hart naar de Pietenacademie.

Rond deze tijd vorig jaar drong dat pas écht tot me door. Vandaar dat ik begin dit jaar het roer omgooide. Dag hoofd en hallo hart. Dag ‘volgens de regeltjes leven’ en hallo ‘minder geven om spelfouten in berichtgevingen’… Okay, daar moet ik nog echt even aan werken, maar die Pietenacademie en weer meer entertainen klinken nu helemaal zo raar nog niet.

"Ja Siiiiiiiiiiiiiiinterklaaaaaaaaaaaaaaaaaaas..."

Deze muziek wel.

Ah. Gelukkig. De muziekbeheerder vindt de Sinterklaasbeats nu ook wel weer genoeg geweest. De loungemuziek gaat weer aan en ik zucht van opluchting. Nog even hiervan genieten. Straks gaat Mariah Carey waarschijnlijk weer aan.