Even voorstellen

‘Stel jezelf even voor!’ Een simpele vraag, toch? Toch schoot ik dit jaar meerdere keren compleet in de stress bij het krijgen ervan. Eens zelfs tot tranen toe.

‘Heb je plankenkoorts dan?’ Nee, zeker niet. Ik sta gráág op een podium en heb dat met zang en dans vaak gedaan. Ik doe het zelfs zo graag dat ik geen enkel optreden kan verlaten zonder te denken: jeeeeetje, wat zou ik dat ook graag weer doen.

‘Waar komt de stress vandaan dan?’ Nou, is het je ooit opgevallen dat wanneer mensen zich voorstellen, deze introductie altijd bestaat uit een permutatie van:

* Verplicht veld

1. Je naam*

2. Je leeftijd

3. Je geboorteplaats (als deze bijzonder is of je er trots op bent)

4. Je woonplaats (en thuissituatie)

5. Je studie

6. Je werk

7. Je hobbies

8. Je ambities

‘Ja? Een simpele invuloefening, toch?’ Hmmmm, niet per definitie. Vragen beantwoorden is gemakkelijk als je daadwerkelijk de antwoorden weet. Ik weet nog dat ik tijdens mijn bachelor Wiskunde zeven kleuren scheet als ik een presentatie moest geven. Niet vanwege het presenteren, maar gezien ik wist dat ik bij verdiepende vragen waarschijnlijk af zou gaan. En zo werkte het dit jaar blijkbaar ook met deze ogenschijnlijk simpele invuloefening.

Vragen beantwoorden is gemakkelijk als je daadwerkelijk de antwoorden weet.

Mijn voorstelrondje ging ongeveer zo: Hi, ik ben Frédérique, 32 jaar, geboren en getogen op Curaçao – ‘Wat chill! Waarom ben je híér dan?’ – en sinds mijn 18e woon ik hier in Leiden, waar ik eerst Wiskunde en daarna ICT in Business studeerde – ‘Zo zo, hoor je niet vaak.’ Na mijn studie heb ik veel verschillende projecten gedaan in diverse sectoren en van corporate consultancy tot overheid en start-up – ‘Jeetje!’ – en heb nèt mijn baan als business developer in de AI opgezegd – ‘Waaaat, waarom?! Het is zo booming!’ – om mijn creatieve kant wat meer de kans te geven – ’O, dat is, eehhh, dapper.’

Naast dat ik met mijn voorstelverhaaltje blijkbaar een hoop mensen op meerdere punten verras – wat eigenlijk juist wel leuk is – is er alleen áltijd nog een stem in mijn achterhoofd die tijdens het vertellen hard roept: ‘Ja, sufkut, leuk en aardig, maar moet je dan niet ook vertellen dat je al die ervaring hebt omdat je steeds binnen een jaar overspannen raakte en vervolgens een paar maanden depressief thuis zat terwijl je eetstoornis alleen maar erger werd en je vader je voor je schaamt? En je hobbies en ambities dan? Onee, dat weet je niet, hè? Doordat je zo’n verstandig schaap bent geweest dat je niet eens meer weet wat je leuk vindt, laat staan dat je ooit ambities voor jezelf hebt geformuleerd.’ En dat helpt niet.

Dus misschien moet mijn antwoord worden: Hey, ik ben Fré, 32 jaar en begin nu even helemaal opnieuw. Ik heb een hoop geprobeerd in mijn leven, maar realiseerde me dat ik dat nooit alleen voor mezelf deed. Ik moet weer even opnieuw ontdekken waar ik goed op ga, en zal anderen daarin meenemen. Als ik zo minimaal één persoon naast mezelf kan helpen ‘hun ding’ te vinden, is mijn missie geslaagd. Aangenaam.

Even voorstellen: Hey! Ik ben Fré. (Welke van de duidend dingen zijn verder echt relevant nu?)