'Ik heb al een boek'

Een teleurgesteld kinderstemmetje piept van onder de kerstboom:

‘Ik heb al een boek…’

Ik ben vijf jaar en ik realiseer me dat het cadeautje dat ik net grondig heb bevoeld om te kunnen raden wat het is, alwéér een boek is. Ik wilde zo graag dat elektrische autootje, en die microfoon, en dat barbiehondje. Maar nee, weer een boek. Daar heb ik er toch al meer van? Meer heb ik toch niet nodig? Ik lees toch nooit.

Ineens word ik met een ruk naar 27 jaar in de toekomst geteleporteerd. Een beetje van mijn stuk kijk ik om me heen: een donker dakterras, met als enige bron van licht een laptop op mijn schoot met een knipperend streepje op een leeg, wit scherm. Het is 23:25 en ik heb om 00:00 een deadline. Of ik voor mijn schrijfopleiding een column wil schrijven naar aanleiding van een analyse van twee columnisten die me in een bepaalde zin raken. En er komt niets in me op, want ik lees nooit…

Ik schiet weer terug naar het kersttafereel met het onuitgepakte boek in mijn nog kleine handjes en kijk in de hoopvolle ogen van mijn moeder. ‘...maar ik ben er erg blij mee en ik zal meer gaan lezen, mama. Misschien wil ik later wel schrijver worden.’

'Kerst met de fam' (1996). De verveelde, vijfjarige ik, teleurgesteld door alwéér een boek onder de kerstboom. (Beeld ik me zo in.)