17 en onwetend

Op mijn 17e wist ik niet dat het afvallen waar ik zo goed mee bezig was een verslaving zou worden.

Sonjabakkeren was net een werkwoord geworden en SAS-dagen waren om naar uit te kijken.

Totdat ik me ook daar niet meer op verheugde.

Ik raakte #verslaafd aan sport op een ‘op-gewicht-blijf-dieet’ en maakte m’n moeder op vakantie aan het huilen omdat we niet meer ‘even gezellig’ een wijntje konden drinken of een ijsje konden eten.

Eenmaal in Nederland, als derdejaarsstudent en overijverig bestuurslid van m’n studievereniging, kwam ik niet meer toe aan sporten en ben ik andere manieren gaan vinden om te gaan compenseren.

Ik kreeg #eetbuien, gooide het eten eruit, of probeerde een tijdje niets te eten als het ‘legen’ niet was gelukt. Wat vervolgens weer nieuwe eetbuien triggerde.

Elf jaar later, rond mijn derde #burnout, bereikte mijn ongezonde relatie met eten het hoogtepunt. Ik functioneerde simpelweg niet meer doordat ik niets anders kon doen dan (aan) eten (denken). En dan heb ik het niet over puur lekker eten. Alles wat bulk had om me maar vol te voelen. En dan weer leeg.

Ik kon niet meer werken, niet meer denken, niet meer met vrienden uit en ook thuis (niet) eten met m’n vriend bezorgde me stress.

Het was toen dat een psycholoog er voor het eerst een labeltje op plakte: #boulimia.

De term voelt nog steeds als iets dat niet bij mij hoort.

Ik wist toen al dat het niet per se aan mijn #bodyimage lag. Eerder aan controle.

Nu weet ik dat het eten voor mij een uitweg was van de realiteit. Een realiteit waarin ik niet gelukkig was met wat ik deed, ik niet voor elkaar kreeg wat ik wilde en maar vast bleef klampen aan de goede en verstandige dingen terwijl ik het negatieve en gevoelsmatige negeerde.

Dat leidde me vervolgens tot het najagen van kortstondige positieve prikkels: (o.a.) Netflix en eten.

Sinds ik me dat afgelopen jaar (2022) eindelijk pas ECHT realiseerde — het pas écht bij me doordrong — heb ik het roer omgegooid.

Eindelijk was het tijd om mezelf volledig uit de sleur te trekken.

En jeetje, wat is 2023 een jaar van verandering geweest!!

🙌💪🍀❤️☀️✨

En heb ik nog eetbuien? Nope!! 🍀 (In ieder geval niet de onbeperkte, functioneringsbelemmerende en schadelijke waarvan ik het idee heb dat ik ze moet compenseren. Soms heb je gewoon trek in veel. En/of zoet. En dat is okay. Blijkbaar had ik het dan nodig.*)

Nu is het tijd om verder te werken en wennen aan een compleet nieuwe realiteit. 💪

💪 Let’s go!! ✨🚀

--

* Op het moment dat je rust in je hoofd hebt en dingen doet waar je voldoening uit haalt, wordt eten steeds minder een #copingmechanisme en steeds meer iets dat je nodig hebt. Zonder, of met een gezonde hoeveelheid stress, kan je veel beter luisteren naar waar je lichaam daadwerkelijk behoefte aan heeft.

Ik in november 2023

Ik in juli 2008: 17 en niet bewust van de struggles met eten die er nog verder zouden komen.