Verliezen en toch winnen

Het klinkt lullig, maar ik ben trots op mijn squashgedrag van tegenwoordig. Niet op mijn squashkunsten – want die zijn nog steeds belabberd – maar op mijn squashgedrag: hoe ik tegenwoordig omga met de sport. Ik ben namelijk op meerdere manieren uit mijn comfortzone aan het stappen. Mijn comfortzone van – pas op, dit gaat arrogant klinken – beter dan anderen zijn.

Ho, ho, voordat je uit je slof schiet: laten we dit even in perspectief plaatsen.

Van jongs af aan heb ik dingen altijd heel snel vrij degelijk gekund. Als ik iets probeer, lukt het me meestal wel. ‘Een alleskunner.’ Maar ik heb altijd één gebrek gehad: ik houd niet van oefenen. En al helemaal niet als anderen dit kunnen zien of horen.

Dus ik heb altijd gehad dat als ik aan iets begon, ik vaak beter was dan anderen, om vervolgens snel ingehaald te worden door de oefenaars. En dan vond ik het niet meer leuk en stopte ik ermee. (Stoppen op je hoogtepunt, zeggen ze, toch?)

Ik begin vaak beter beter dan anderen, om vervolgens snel ingehaald te worden door de oefenaars.

Het ‘beter zijn dan anderen’ was dus altijd tijdelijk en gepaard met ontzettend ‘quittersgedrag’, maar zo heb ik wél ontzettend veel gedaan. Mijn sportrepertoire bestaat zo bijvoorbeeld uit hockey, golf, tennis, turnen, paardrijden, zeilen, windsurfen, zwemmen en ballet. Van deze lijst heb ik ballet wel ontzettend lang gedaan (hier was ik best prima in) en met zwemmen ben ik gestopt omdat er geen brevetten meer te behalen waren (negen was wel genoeg).

Twee (drie?) jaar geleden kwam daar squash bij. Aangestoken door een bedrijfsuitje, ben ik met vriend en daarna collega blijven squashen. En dat ging best lekker! Dacht ik. Bleek het dat mijn toenmalige vriend heel erg lief voor me aan het spelen was geweest en dat mijn toenmalige collega (net als ik) gewoon netjes met tennistechnieken aan het spelen was. Maar hij werd wel steeds beter. En ik niet.

Het squashen ging best lekker. Dacht ik.

Normaal gesproken zou ik dan stoppen en iets anders zoeken, maar dit keer deed ik het anders. Ik besloot lessen te nemen (iek!). Én me aan te melden voor de squashladder (nóg meer iek!).

Nu word ik ineens geconfronteerd met het feit dat mijn techniek helemaal verkeerd is en ik echt, maar dan ook écht, heel slecht speel. Ik ben aan het verliezen. En hard ook.

Maar het is okay. Afgelopen jaar heb ik namelijk besloten mezelf meer uit mijn comfortzone te trekken, dus ik ben gaan oefenen. Door te lessen (niet overschatten, ik heb er pas twee gehad), door me ontzettend stom te voelen tijdens het alleen oefenen (vandaag voor het eerst gedurfd), en door keihard af te gaan tegen ‘echte’ squashers (tijdens het observeren en vragen om tips). Ik voel me een ontzettende sukkel en het is ontzéttend frustrerend, maar ik vind het toch nog steeds héél erg leuk.

Ik ben aan het verliezen. En hard ook. Maar dat is okay.

Of dit nu komt doordat ik van mezelf aan het winnen ben of doordat ik eindelijk ‘mijn sport’ heb gevonden, doet er niet toe. I’m gonna get you, b*tches (onder aan de ladder omdat ik realistisch gezien gewoon heel erg achterloop, maar dat is prima)! Wacht maar!

Hier denk ik aan, en geniet ik van, terwijl ik naar huis loop langs het calisthenics-park, waar ik elke keer weer een sterke aantrekkingskracht naar voel. Ik durf alleen weer niet even een paar dips of pull-ups te proberen omdat er iemand anders er bezig is. ‘Nee, Fré, dat is je oude mindset, doe gewoon, het is maar één persoon,’ maar ik loop toch door. One thing at a time… I’m gonna get YOU later.

Post-eerste-solo-oefening. Mezelf (alleen naar mijn idee) voor schut gezet, maar mezelf ook wel lekker afgemat.