Geen trek. Eindelijk! Maar moet ik daar wel zo blij mee zijn?

Ziek zijn is een kunst. Ik ben er aan de ene kant heel goed in en aan de andere heel slecht. Dit keer ging het zo.

Niets voelen is een beschermingsmechanisme. Maar wat als je het te lang doet?

Het water klonk mij als wind in de oren. Zo realiseerde ik iets over ons zelfvertrouwen.

Ik dacht dat ik was uitgedacht. Van nu af aan alleen maar voelen. Kan dat eigenlijk wel?

Jezelf even voorstellen. Klinkt zo gemakkelijk. Toch had ik er veel moeite mee afgelopen tijd. Dit is waarom.

Het is grappig hoe snel we onze levenservaring laten overrulen door één zin van een professional.

Ze had ook nog eens eng gelijk dat de thematiek me waarschijnlijk wel aan zou spreken. Mijn reactie op 'Einde Verhaal' van Machteld Zee.

Ik wil me kwetsbaar opstellen. Maar is 'mijn taboe' wel echt een taboe?